لطفا هرکونه برداشت از مطالب این وبلاگ با ذکر منبع انجام شود.

تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ... 

خیلی ... خیلی سعی می کنم سرم را به چیزی گرم کنم ... اما ... نمی شود ... سرم به هیچ چیز این دنیا دیگر گرم نمی شود ... دلم هم .........

دست به هرکاری که می زنم آخرش که نه! همان به نیمه نرسیده، به تو می رسم ... خیال توست که همه جا همراه من است ...   

دلیل دلخوشیهایم! چه بغرنج است دنیایم 

چرا باید چنین باشد؟ نمی فهمم سببها را 

·" مدتهاست که بدون تو جایی نمی روم ...تو را با خود به ساده ترین مخفیگاههای ممکن می برم:تو را در شادیم مخفی می کنم، مثل یک نامه عاشقانه در روز روشن " ...

 به پای خیالت که می رسم دیگر دنیا از آن من است ... دیگر تمام کهکشان مال من است ... به گرد پای خیالت که می رسم، عمیق ترین لبخند از ته دل، نورانی ترین تشعشع تبسم های زلال، مال من می شود ... از همان نوع لبخندها که بی اختیار بر لب نقش می بندند و چشمها همراهش می درخشند ... 

شاید ندانی اما یک نفر اینجاست که خیال انگیزترین رویاهایش، همان خیال توست ... خیال تو بی هیچ کم و کاست ...   

 خیالت که از راه می رسد، منم و یک آسمان، ستاره ...من و یک رنگین کمان، آرامش ...من و یک جهان، خوابهایی که همه خوشند ...همه مهربانند ... همه ........  

خیالت که باشد ... من هم هستم ... هستم و بودنم را به وضوح احساس می کنم ...

خیالت که باشد .........   

مدتهاست که بدون تو جایی نمی روم ... مدتهاست که اینجایی ...حتی شده با بغضی نفس گیر ... حتی شده با آهی عمیق ... حتی شده با همین اشکهایی که گوشه چشم را می گزند و ... می سوزانند ... اما مغرورانه تاب می آورند تا برای هیچ کس، هیچ سوالی پیش نیاید ... تا هیچ علامتی در اذهان عمومی، علامت سوال نشود ...تا کسی نپرسد چرا ..........؟!   

( حاشیه: امشب شب آرزوهاست ... در این لیله الرغائب بهترین آرزوها برای آنها که از همه بیشتر دوستشان داریم را فراموش نکنیم ... 

التماس دعا )  

·         پاینوشت: برگرفته از کتاب فراتر از بودن اثر کریستین بوبن 

    دیگر تو را میان غزل گم نمی کنم 

    تا دارمت نگاه به مردم نمی کنم  

    در گیر و دار تلخ رسیدن به عشق 

    حتی به جان خویش ترحم نمی کنم  

    این فصل پا به ماه غمی ژرف گونه بود 

    هرگز به این بهار تبسم نمی کنم 

 
  من در بهشت عشق تو آدم شدم، ولی
 

    خود را خراب خوردن گندم نمی کنم 

    ای بهترین بهانه برای نمردنم
 

    دیگر تو را میان غزل گم نمی کنم