لطفا هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ با ذکر منبع انجام شود.

 تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ... 

من ... تنها مانده ام ... من زیر بار بغض حرفهایم تنها مانده ام ... زیر آوار یک دنیا دلتنگی تنها مانده ام ... من لب پرتگاه سکوت در وسعتی رو به غروب عصرهای همیشه بلند بهاری تنها مانده ام ... من تنها مانده ام در ازدحام پرتنش حرفهایی که فقط حرف نیست ... متنهایی که فقط متن نیست ... من در دوردست نگاه نزدیکان، در حصار نگاه آشناها تنها مانده ام ...

من ... تازه ... فهمیدم ... تنهایی یعنی چه ... بی کسی یعنی چه ...

من اینجا کنار عطر سبز بهار، کنار هوای خوبی که شب شب بوها را می سازد، کنار یک افق بی نهایت دلتنگی تو تنها مانده ام ... من در جاده ای بی پایان، بی هیچ صدای خوب آشنا که شانه به شانه دلتنگی هایم مهربانی بلد باشد تنها مانده ام ... 

من در انتهای تاریک روشن دالان های بی انتها تنها مانده ام ...

من ... 

من در دنیایی که تو را برای نگاهم کم دارد تنها مانده ام ... من پشت غربت پلکهای خیسی که تنها از مرور هزار باره تو جان می گیرند تنها مانده ام ...  

گاه ناخودآگاه به تو شبیه می شوم ... وقتی گاه ناخودآگاه لحن کلماتم به تو شبیه می شود ... گاه که ناخودآگاه شور یک موج سینوسی خنده هایم به تو شبیه می شود ... من در بهمن عظیم آن گاه های ناخودآگاه دوست داشتنی تنها مانده ام ... 

من ... در تکرار مکرر این بومرنگ بی تو ماندن، از تو دور ماندن، تو را ندیدن تنها مانده ام ... 

اما می دانم ... که اینجا کنار تمام تنهاییها خدایی هست که همیشه کلیدی در آستین دارد ... خدایی که جانشین تمام نداشتن هاست ...  

                                                            

امشب دلم از عالم و آدم گرفته است

بغضی عجیب در نفسم دم گرفته است

هرگز نشد که از ته دل خنده ای کنم

چشمم به یاد عشق تو شبنم گرفته است

گنجشک قلب من که ندارد قرار و تاب

تنها کنار پنجره ماتم گرفته است

اهلی شدم به عادت دستان گرم تو

حالا ولی وجود مرا غم گرفته است

امشب دلم از عالم و آدم ... که هیچ ... هیچ ...

قلبم از امتحان خدا هم گرفته است