لطفا هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ با ذکر منبع انجام شود.

تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...   

شاید رسمش نیست ... شاید ... 

 نمیدانم ... شاید رسمش نیست که عاشق و ... رنجِش ... شاید هم هست ... نمیدانم ... اما هرچه هست خیلی دلگیرم نازنین! ... خیلی ....

می بینی؟ عادت کرده ام که دیگر حتی دلگرفتگیهایم، حتی همین ابرها و سایه های پررنگ و کمرنگ را هم که روی دلم می افتد، رو به تو، خطاب به تو بنویسم ... چه کنم؟ همدل و همدرد نداشتن هم خودش دردی ست جدا ... همین است که حالا خوشم به این که هر وقت دلم گرفت یا تنگ شد یا هر اتفاقی که دلم را طوفانی کرد، تو را می نشانم کنار دستم، روبروی این دلنوشته ها و ... می گویم و می گویم ... می نویسم و می نویسم ... هرچند ... نمی دانم ... شاید بیایی ... شاید نیایی ... شاید بخوانی ... شاید هم ... حوصله نشستن پای این دلنوشته ها را نکنی .......

نمیدانم ... شاید رسمش نیست که آفتاب به آفتابگردانش گلایه ابرهای آسمان را بکند ... شاید هم هست ... که گاهی ...

نمیدانم ... دو روز است که هق هقی در من هست که ته دلم خفه می شود ... نه به چشم می رسد و نه به گلو ... دو روز است که چیزی به پریشانی ام زخم زده ... به زخم پریشانی ام نمک زده ... دو روز است ..........

هرچه هست ... رسمش باشد یا نباشد سخت دلگیرم من ... رسمش باشد یا نباشد دل من از همه دنیا گرفته ... دو روز است ... دلم از کوری و کری این آدمها گرفته ... از این هم بی اعتنای پرمدعا دلم گرفته ... از این آدمها از این آدمکهای بی خبر که بی خبرانه و بیرحمانه روحم را زخمی می کنند و بی اعتنا می گذرند دلم گرفته ...

دلم از سکوت تو گرفته ... از سکوت خودم گرفته ... از سکوت خدا دلم گرفته ...

برای شانه های دلم دیگر سخت شده تحمل این بار به تنهایی ... شانه های دلم رو به شکستن می رود کم کم ... شانه های دلم درد می کند ... من ... من تمام دلم درد ... درد می کند ...

من ... نمیدانم رسمش هست یا نه اما ... جز نوشتن کاری بلد نیستم برای خودم ...