آفتابگردان ترین ....
دلنامه های پراکنده
آفتابگردان ترین ....
دلنامه های پراکندهلطفا هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ با ذکر منبع انجام شود.
تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...
حتی اگر قسمت نباشد ...
حتی اگر
قسمت نباشد
بار سنگین این همه حرف نگفته را
پیش پای نگاه تو
زمین بگذارم ...
حتی اگر
قسمت نباشد
تمام
یک دنیا حرف بی پایان
این مکالمه های درونی که با خیال تو صرف می شود
این آیند و روندهای واژه های رنگین کمانی
این گفتگوهای هر روزه خیالی
که هر ساعت و هر لحظه موج می شوند از سمت تو
و به ساحل روح من می ریزند ...
صورت واقعیت پذیرد ...
حتی اگر
خداوند
نخواهد ...
و قسمت
نباشد ...
باز لبخند خواهم زد ...
خورشید نگاهم خواهد درخشید ... همچنان ...
بی هیچ جای پای حسرت ...
و وزن تمام کوله بار حرفهای نگفته
همین ... همین پرسش های نهفته شیرین رویایی من
همان ... همان پاسخ های خیالی شیرین خیال انگیز تو
را
به دستان خستگی ناپذیر خداوند خواهم سپرد ...
شانه های او که دیگر خسته نمی شود!!
دل او که افسرده نمی شود!!
...
حقیقتش را بخواهی نازنین!
همین حالا هم
همین کار را کرده ام ...
کوتاه مدتی ست
خیلی کوتاه ...
آرام و خاموش
همین کار را کرده ام ...
سپرده ام
به دستان خستگی ناپذیر و پرطاقت او ...
و عهد بسته ام
که
حتی اگر
اگر
قسمت نداند ...
باز هم لبخند بر لب داشته باشم ...
سپرده ام به او که با مهربان ترین دستهای بی خستگی، زیباترین بناها را بنیان می نهد ... همیشه ...
چیزی نیست عزیزترین آفتابگردان دنیا!
نگران نباش!
حالم خوب است ...
من
تازه تازه دارم درس پس می دهم ...
دارم قوی شدن را می آموزم ...
تازه تازه
دارم خودم را
دلم را
ایزوله می کنم ... مقاوم می کنم در برابر شکستن ...
تردیدی نیست
که
هرچند شاید سکندری بخورم اما
دیگر
نخواهم افتاد ...
نخواهم شکست ...
ویران نخواهم شد ...
دست من در دستان نورانی خورشید است نازنین!
لطفا هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ با ذکر منبع انجام شود.
تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...
هر روز
لبخندهایت را
چشم در چشم آینه تمرین می کنم ...
... مرور می شوی
به همین سادگی!!! ...
می نشینم و خنده های عزیزت را روی چهره ام طرح می اندازم ... خط می زنم ... بازسازی می کنم ...
و در دل
مغرور می شوم از کوچکترین شباهت ...
ذوق می کنم
و برای خودم، کودکانه و شادمانه کف می زنم ...
در خلوتی که جز من و آیینه و خدا
- و گاه حتی بی نیاز از آینه ... جز من و خدا ... -
هیچ کس را به آن راهی نیست ...
این گونه
دلتنگیهایم را شکست می دهم عزیزترین عزیزدل دنیا ...
لبخند تو
- حتی اگر به قدر تکرار ناشیانه ای روی لبهای من باشد -
بزرگترین سلاح من است ...
وقت نبودنت ...
لطفا هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ با ذکر منبع انجام شود.
تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...
حدس بزن ..........
بی شک
حضور تو
خود معجزه است در تقدیر من ...
معجزه ای که در یک روز سرمازده و رنگ پریده پاییزی به وقوع پیوست ...
معجزه ای در آبان ماهی بارانی ...
صبحی سرشار از عطر باران و برگهای خشکیده ی پیاده رو بود که ... خدا دست بر چشمانم گذاشت ...
و زمزمه کرد: حدس بزن چه کسی ...؟!! ...
این که هیچ یک از حدسهایم درست از آب درنیامد، بماند ...
آن روز
هرگز حتی به آخرین دالان از هزارتوی ذهنم هم خطور نمی کرد که ...
" تو "
پاسخ باشی ........
اما
خداوند
برنامه های دیگری در سر داشت ... غافلگیرکننده و بهت آور و غیرقابل پیش بینی ...
و همین که دستان روشنش را - که عطر سیب و اقاقیا داشت -
از چشمانم برداشت ...
برای نخستین بار در تمام زندگی
با گلی "آفتابگردان" نام
رو در رو شدم ...
تنها تداعی گر آفتاب بر روی زمین ...
تنها دلیل طلوع ...
تنها دلخوشی خورشید ...
...
حالا
مدتها از آن روز می گذرد ...
و باز
در یک روز
یا یک شب تابستان
خداوند دستانش را روی چشمانم نهاده ...
این را از عطر آشنای سیب و اقاقیا فهمیده ام ...
و من
باز
آرام و خاموش
منتظرم و گوش به زنگ ...
تا آن صدای نورانی که ارتعاش مهربان و لطیفش حتی سکون یک اتم هوا را برهم نمی زند
در گوشم نجوا کند:
حدس بزن ...................
