آفتابگردان ترین ....
دلنامه های پراکنده
آفتابگردان ترین ....
دلنامه های پراکنده
این چهارشنبه ی بارانی همیشه عزیز ...
هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ تنها منوط به اجازه نویسنده می باشد
تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...
این بار
تنها
سکوت
و دیگر هیچ!
اسم شب: باران!
هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ تنها منوط به اجازه نویسنده می باشد
تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...
باران که می گیرد
زمین به بهشت شبیه تر می شود ...
باور کن این تنها حس من نیست
که این همه افسون زده ی بی اختیار صدای پای باران می شوم هربار ...
باور کن عزیزترین آفتابگردان دنیا!
باران که می گیرد
هوای عاشقی بی پرده موج می زند روی تمام بام های شهر ...
روی آسمانخراش ها و باغچه ها ...
روی قفس ها و آشیانه ها ...
فرقی نمی کند!
نه!
برای باران - که سرچشمه اش رودی در آسمان هاست، در بهشت -
فرقی نمی کند
کاسه های خالی از آن کیست ...
حتی آن کاسه ی کنج ایوان ...
حتی آن کاسه که برعکس روی خاک افتاده و نفس نفس می زند
هم
سهمی می برد؛ حتی به قدر قطره ای ...
حقیقت همین است ...
حقیقت یعنی باران ...
یعنی همین عطر گس سکرآور که به هیچ عطر زمینی شباهت نبرده ...
همین عطر خوب عزیزی که ریه های پنجره ها را قلقلک می دهد برای گشایش ...
برای تنفس ...
باران که می گیرد
تو اینجایی! کنار پیچ و تاب موزون همین پرده های حریر ...
شانه به شانه تمام غزلواره ها و غزلپاره های ناتمام ...
باران که می گیرد
هوای پرواز در سرم پر پر می زند ... شدید ... آن هم بسته به شدت باران ...
عجیب است، نه؟
هرچند باید به این دیوانگی های من عادت کنی کم کم ...
به دیوانگی های پرنده ای که از شوق هوای باران
مصلحت طبیعت بالهایش را
نادیده می گیرد و
بی واهمه خیس شدن ...
خطر وزن باران روی پرهای به هم چسبیده ...
شکست ... سقوط ...
اوج بگیرد در امتداد باران ...
باران که می گیرد
شک ندارم
حتی عنکبوت ها هم به عشق اندیشیده اند
که تارهایشان را آرام و بیصدا جمع می کنند
تا پهنه ی قلمرو پهن ترین برگ های درخت انجیر
ساعتی سایبان شاپرکی باشد
که سخت غریب مانده در همهمه باران ...
می بینی؟
باران که می گیرد
زمین به بهشت شبیه تر می شود ...
باران که می گیرد
در سبد ابرها برای هرکسی هدیه ای هست
به تعداد قطره های باران ...
و برای من : نفسی آسوده از وقوع دیداری ... شاید باز در همین نزدیکی ...
راستی
می خواهم یادت بماند
از این پس
برای من و تو
اسم شب: باران ...
هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ تنها منوط به اجازه نویسنده می باشد
تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...
به تو که می رسم
" منطق "
عجیب،
غریبی می کند در کوچه پس کوچه های سبز – آبی احساس ...
زیر آوار شفاف دیواره های کمی روشن تر از بلور احساس
قیافه اش اندکی مضحک می شود ...
و از انعکاس کج و معوجش اندکی شرمزده ... اندکی هم پنهان ...
به تو که می رسم
می نشینم پشت پلک های خمار منطق
و تلاش می کنم از این سو ببینمت ... نمی شود!
آه! خوابش برده انگار!
هیسسسسسس!
آرام! (خسته است ... بگذاریم کمی بخوابد، نه؟)
این شوق و ذوق پاورچین دور شدن از کنار رخوت زدگی منطق را
دوست دارم!
همین واقعه ای که فقط به محض وقوع طنین گام های تو
رخ می دهد را می گویم ... داروی خواب آور منطق من!
به تو که می رسم
لبخند
تنها رویداد شکوهمند دنیاست
که بیدار می شود ... آرام ... ذره ذره ... کشدار ... تا ... انتهای بزرگترین پل رنگین کمان ...
راستی گفته ام؟ نه! به گمانم نگفته ام ولی
حضورت هربار
خیلی خدا را به خاطرم می آورد ...
نه این که به کفرم بکشاند ... نه!
همین که هستی و پای تمام خوبی های دنیا در میان است ...
همین که امتداد تمام ستاره های دنباله دار
تمام بادبادک های آسوده خیال کودکی
تمام نفس های عمیق بی دغدغه
به تو می رسد ...
همین که هستی
و بودنت
سپاسگزارترم می کند ... قدرشناس تر ...
همین قدر که
از راه می رسی
و بی وقفه ایمان می آورم
به جای پای نورانی پروردگار خوشه های سیب و گیلاس بر لبه دیوارهای کاهگلی ...
همین قدر که
بودنت
شبیه احساس خوشبختی لحظه های تنفس
زیر آبشاری از عطر بهار نارنج و نم نم باران و نسیم بهاری ست ...
همین قدر که
خدا را در دلم پررنگ می کنی ...
همین قدر!
آری همین قدر کافی ست
تا حضورت را جز به معجزه تعبیر نتوانم نمود ...
و باور کنم
جای هیچ نگرانی نیست !
منطق هم که خفته باشد
خدا هست هنوز ...
پنهان نمی شوی!
هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ تنها منوط به اجازه نویسنده می باشد
تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...
چه می توان کرد؟
پنهان نمی شوی!
هرکار می کنم تا مخفی کرده باشم تو را ... نمی شود!
چه می توان کرد؟
پنهان کردن تو
شبیه پنهان کردن عطر یاس از حواس شاپرک هاست ...
شبیه پنهان کردن طنین آواز الهه سبزینه پوش فروردین
از دانه های گوش به زنگ زیر خاک ...
شبیه پنهان کردن مسیر کندو
از جمع پراکنده زنبورهای آرمیده در شقایق زارهاست ...
چه می توان کرد؟
پنهان نمی شوی!
وقتی
ستاره در ستاره و فانوس در فانوس در نگاهم افتاده ای
و هزار چلچراغ
به مژه هایم آویخته ...
که در ذوق زدن های بی دلیل و بهانه ام
جا خوش کرده ای ... به سادگی!
و هرچه این عقربه های همیشه کسل خواب آلود به لحظه دیدار نزدیک تر می شوند
رسواترم می کنی ...
می خندم ... پنهان نمی شوی!
می خندم ... بی دلیل ...
می خندم و می دانم
هرکه ریسمان این خنده ها را بگیرد و برود ... به تو خواهد رسید ...
می خندم و هزار پروانه در من پیله می درند ...
می خندم و هزار پروانه پل می زنند تا افق ...
می خندم و هزار پروانه موج می زنند در قالب رنگین کمان ...
پنهان نمی شوی!
به هیمن دلیل خنده های بی دلیل ...
به دلیل شور و اشتیاق های بی دلیل!
به دلیل سکوت های بی دلیل ...
حرف زدن های بی دلیل ...
کمی دیوانگی های بی دلیل ...
احساس خوشبختی های بی دلیل ...
و همه وصل به یک دلیل ... دیدن تو ...
پنهان نمی شوی!
دست خودم نیست ...
پس بیا
به " وَ اِن یَکادی " میهمان کرده باشیم
حقارت چشم های شور سایه های ناشناس را ...