لطفا هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ با ذکر منبع انجام شود.

 تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...

نمیدانم چرا اما هرچه می کنم نمی توانم تو را به زمان گذشته، به افعال گذشته، به این جمله تیز و بُرنده " گذشته ها گذشته " انتقال دهم ...

تو برای من در تمام حال من، زمان حال من، افعال حال من، نسبیت همیشه محتمل حال من، جاری هستی ...

همین است که قانون نسبیت انیشتین را دوست دارم ...

قانونی که به ساده ترین لحن، می تواند اثبات کند: " تو در وجود من، ثبت ازلی و ابدی شدی " ...

قانونی که تمام این دلتنگیهای چشم انتظار را می تواند خیلی راحت به نسبی بودن همه چیز، به ناپایدار بودن همه چیز، به محتمل بودن همه چیز، به " امید " ربط دهد ...

 همین سر شب پای سجاده کوچکم از خدا خواستم که مرا از امید زیاد و ناامیدی زیادی که  هر دو به اشتباهم می اندازند، دور نگاه دارد ...

آخر ... نمیدانم چرا دلم برای هر حادثه کوچک و بزرگی گواهی درست میدهد جز ... برای تو ... دلم برای همه اتفاقها شده آیینه جادوی پیشگو ... جز برای تو ...

دلم به تو که می رسد همیشه ... همیشه فقط سکوت می کند ... سکوتی که معنایش را نمی فهمم ... سکوتی که معنادارترین و پراستفهام ترین مسأله زندگی من شده .............

گاهی آنقدر حسم به تو نزدیک می شود که شک ندارم قانون نسبیت انیشتین درست است، آنجا که اثبات می کند " دلها به هم راهی دارند که از روی زمین نمی گذرد " ... 

حس می کنم شاید تو هم لحظه ای ................

راستی میدانستی پیش از انیشتین حافظ هم به نظریه نسبیت اعتقاد داشت؟

جهان و کار جهان جمله هیچ بر هیچ است

هزار بار من این نکته کرده ام تحقیق

می بینی؟ گاهی دانشمندان چقدر خسته می کنند خود را تا چیزی را اثبات کنند که عارفان به ثابت شدنش نیازی ندارند ...

عرفان را بیشتر از فیزیک دوست دارم ...

فیزیک عرفانی را بیشتر ...

اصلا بگذریم از این بحثها ... همه بهانه ست ................

" دلم گرفته برایت " زبان ساده ی شعر است

سلیس و ساده بگویم: دلم گرفته برایت ...