آفتابگردان ترین ....
دلنامه های پراکنده
آفتابگردان ترین ....
دلنامه های پراکندهلطفا هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ با ذکر منبع انجام شود.
تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...
دل من
تُنگ بلوری ست
که گاه به گاه لبریز می شود از حجم شورابه های دلتنگی ...
گاه به گاهی که کم هم نیست ... گفته ام بارها ... گفته ام ...
اما
دلم همچنان لبریز .... می طپد ...
آنقدر که به کمترین لرزش، طوفانی می شود ... موج در موج ...
و سر ریز می کند تمام آشفتگی اش از لبه شفاف تُنگ ...
دل من باغچه است ...
گاه گاه خشک و تبدار و عطش زده می طپد از دلتنگی آفتابگردانش ...
آنقدر که به کمترین لرزشی گسل در گسل می شکافد از بغض دلتنگی ...
یگانه من!
ظرف دلم را به دستان استوار تو سپرده ام
که امن ترین پناهگاه خوب دنیاست ...
دستان همیشه مهربان و حمایتگر تو
که نه می لرزد و نه می لرزاند این تُنگ لبالب درد را ... این تُنگ لبالب درد سرد را ...
دستان تو
همیشه مراقب تک به تک قطره های دلتنگی هایم هست ...
که حتی اگر طاقت نیاورم و حجم کوچک تُنگ کم بیاید در برابر دریای دلتنگی ...
باز می دانم که تو
هوای تمام قطره ها را داری ... تمام قطره ها ...
و نمی گذاری هدر بروند ... هیچ یک ... هرگز!
دل من
تُنگ بلوری ست
که ترک خواهد خورد ... که شکست خواهد خورد ... که تلف خواهد شد ...
زیر آوار سنگین امواج دلتنگی ماهی کوچک آشنایش ...
اگر تو گرمای مهربانی دستانت را پنهان کنی ...
اگر حتی یک ثانیه رهایش کنی ........
یگانه من!
نگاهت را از ماهی کوچک من برندار ...
اینجا دل شیشه ای یک تُنگ بسته به زنجیر اوست ...
صبا ز حال دل تنگ ما چه شرح دهد
که چون شکنج ورق‌های غنچه تو بر توست ...
لطفا هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ با ذکر منبع انجام شود.
تمامی مطالب این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تإثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...
همیشه
عجیب ترین اتفاقات دنیا لحظه ای رخ می دهند
که
انتظارش را نداشته باشی ...
درست مثل آن پاییز باران زده
مثل تو
که همیشگی ترین اتفاق عزیز در تاریخ ذهن باغچه ای ...
اتفاقی به شکوه چشمگیر رویش
یک بوته آفتابگردان
در ماه دوم از فصل سوم ... در ناگهان غافلگیری چشم خواب آلوده ی خورشید ...
عزیزترین آفتابگردان دنیا!
یادت باشد
همیشه دستی هست آن سوی پرده
که می تواند برای خاطر خط خورده ی باغ
جوانه ها را دسته دسته ... بغل بغل ... فوج فوج از خواب بیدار کند و از دل خاک بیرون بکشاند ...
عزیزترین عزیزدل دنیا!
بین خودمان بماند ...
اما
این روزها حس می کنم
اینجا اتفاقات غریبی در جریان است ... زیر سکوت مرموز خاک ... لابلای مولکول های شفاف هوا ... پشت پچ پچ اسرارآمیز برگها ... در متن گردهمایی پرقیل و قال صبح گنجشکها ... چیزی هست که بوی حادثه می دهد ...
راستش
این روزها
انگار ... انگار ... خدا هم کمی مشکوک ...
کمی مشکوک می زند ...
بین خودمان بماند نازنین!
اما
از من می شنوی
این روزها را به خاطر بسپار!
لطفا هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ با ذکر منبع انجام شود.
تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...
ساقی بیا که هاتف غیبم به مژده گفت
با درد صبر کن که دوا می فرستمت
هروقت به احوالپرسی دلم می روم و
ضرباهنگ شاد سرشار از شور عاشقانه اش به زندگی ...
به هرآنچه دارد و ...
ندارد ...
طپش های ناب و روشن عشق، امید، خوشبختی
- حتی اگر گاه با اندک ته مایه طعم ترش و گس دلتنگی همراه باشد –
را پاسخ می گیرم ...
می دانم
که راه را اشتباه نرفته ام ...
خیالم راحت می شود
روحم آسوده ...
می رسم به نقطه تلاقی منطق و احساس ...
به اوج لحظه رضایت "عقل" از "دل" ...
و تمایل بی اجبار همراهی "دل" با "عقل" ...
پیچیده نیست ...
درویشی را پرسیدند: " چگونه می توان فهمید که خداوند از ما راضی ست؟
فرمود: " انسان آیینه خداوند است ... هرآن گاه که از خدا راضی باشی بدان که خداوند در آن لحظه از تو راضی ست. " ... و بالعکس ...
یگانه من!
بگذار ناباورهای این دیار هرگز نفهمند
بگذار هرگز ندانند
اسرار من و تو را!
بگذار هرچه می خواهند بر طبل ناباوری بکوبند و بکوبند و ...
آواز ناباوری سردهند و
در تمام شهر سهم باورشان از "تو" را
جار بزنند ...
بگذار ندانند و گمان کنند که می دانند ...
بگذار گمان کنند که می دانند ...
من اما ...
بگذریم ... پنهان بماند بهتر است ... بین من و تو ...
اصلا
ما هیچ ... ما نگاه ...
عزیزترین آفتابگردان دنیا!
مدتی ست
از قلمم
نور می تراود جای عشق ...
این است که این روزها
از نور می نویسم
به جای داستان آفتاب و آفتابگردان ترین گل باغچه ...
که آفتاب هم
برای درخشش ... برای گرمایش ... برای زنده بودن ...
نیازمند نور است ...
همچنان که آفتابگردان ...
ای به چشم تو پنهان، چلچراغ باران ها
شبچراغ چشمانت، شبنم چراغان ها
در تب تو می سوزند لاله های صحرایی
از غم تو بیمارند آفتابگردان ها
شعله وار بی تابی! ای ستاره ی آبی
کهکشان نایابی در تمام کیهان ها
از سرشک تو پرگشت چشم ابرها از اشک
بی تو از کبوترها خالی است ایوان ها
پ . ن: شعر این دلنامه از استاد عزیز و همیشه گرامی من جناب آقای امامی العریضی می باشد که سالهاست دور از دیده منند. آرزوی سلامت برای ایشان را دارم.
لطفا هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ با ذکر منبع انجام شود.
تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...
همین که تو آسمانی عمل می کنی ... کافی ست!
یگانه من!
من روی زمینی زندگی می کنم
که هرکه
از دوردست
دعوتگرانه
دست مهربانی تکان می دهد
نکمدانی در دستان به هم گره خورده اش پنهان است ...
من روی زمینی زندگی می کنم
که دستها
همیشه مشتاقانه
با آغوش باز
آمادگی نمک پاشیدن روی تاول های به خون نشسته را دارند ...
اما تاب تحمل ساعتی کنار ناله های یک مجروح سر کردن را ... نه!
من روی زمینی زندگی می کنم
که زخم خورده هایش هم
به زخم زدن بیشتر اندیشیده اند تا مرهم نهادن ...
که دردمندانش
تنها راه درمان را
در سوزاندن زخمها شناخته اند ...
من روی زمینی زندگی می کنم
که مردمانش
گمان می برند
اثر کبود یک سیلی
هنری تر از
رد نامریی عبور یک دست نوازش است ...
من روی زمینی زندگی می کنم
که آدمهایش
همیشه داوطلب تلخ تر کردن کام دلشکسته هایند ... با ادعای این که: این روند، تسکین دهنده تر است ... بهتر است ...
من روی زمینی زندگی می کنم
که هدف تمام نقره داغ زدن های دوستانه
با رویکرد مهربانانه مُهر می خورد ...
که ...
که ...
...
نگویم بهتر است ... تو خود می دانی ............
یگانه من!
من روی همین خاک
به نزول آیه های تنهایی
ایمان آورده ام ...
من روی همین خاک
به گذر فوج فوج آشناهای غریب عادت کرده ام ...
گلایه ای نیست!
همین که تو
به تنهایی
مرهم تمام زخمهای دیدنی و نادیدنی می شوی
همین که تو
مهربانی بی پیرایه را تکفیر نمی کنی
همین که تو
این گونه نیستی ...
کافی ست!
لطفا هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ با ذکر منبع انجام شود.
تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...
کاش
روزی
خوابها به واقعیت تبدیل شوند ...
یا واقعیتها به خواب ...
همان خوابها را می گویم
که سرشار سرشار سرشار از حضور تو
به سراغ پلکهای بسته من می آیند ...
همان واقعیتها را می گویم
که سخاوتشان آنجا نمود می یابد
که تو را برای من
مشتمل شوند ...
که ظرف قلبم را از دلتنگی خالی می کنند و
به جایش
پیمانه ی نگاهم را غرق نور
لبالب از شور و شوق و روشنایی هدیه می دهند ...
کاش روزی تمام واقعیتها ... تمام خوابها ..............
به نقل از وبلاگ آبی - صورتی:
ذکر فتح موصلی،قدّس الله روحه العزیز
آن عالم فرع و اصل،آن حاکم وصل و فصل،آن ستوده رجال،آن ربوده جلال،آن به حقیقت ولی،شیخ وقت،فتح موصلی-رحمة الله علیه.
و گفت:اهل معرفت آن قومند که چون سخن گویند،از خدای گویند؛و چون عمل کنند،برای خدای کنند؛و چون طلب کنند،از خدای طلب کنند.
ذکر احمد خضرویه،قدّس الله روحه العزیز
آن جوانمرد راه،آن پاکباز درگاه،آن متصرف طریقت،آن متوکل به حقیقت،آن صاحب فتوت شیخی،احمد خضرویه بلخی-رحمة الله علیه.
و گفت:هر که صبر کند بر صبر خویش،او صابر بوَد؛نه آن که صبر کند و شکایت کند.
و گفت:هیچ خواب نیست گران تر از خواب غفلت،و هیچ مالک نیست به قوت تر از شهوت؛و اگر گرانیِ غفلت نَبُوَد هرگز شهوت ظفر نیابد.
ذکر ابوتراب نَخشَبی،قدّس الله روحه
آن مبارز صف بلا،آن عارف صدق و صفا،آن مرد میدان معنی،آن فرد ایوان تقوا،آن محقّق حق و نبی،قطب وقت،ابوتراب نخشبی-رحمة الله علیه.
و گفت:اندیشه خویش را نگاه دار زیرا که مقدمه همه چیزهاست،که هر که را اندیشه درست شد،بعد از آن هر چه بر وی برود از افعال و احوال،همه درست بوَد.
ذکر یحیی معاد رازی،قدّس الله روحه العزیز
آن چشمه روضه صفا،آن نقطه کعبه رجا،آن ناطق حقایق،آن واعظ خلایق،آن مرد مراد،یحیی معاد-رحمة الله علیه.
و گفت:اگر دوزخ مرا بخشند هرگز هیچ عاشق نسوزم،از بهر آن که عشق،خود،او را صد بار سوخته است. سایلی گفت:اگر آن عاشق را جرم بسیار بوَد،او را نسوزی؟ گفت:نِی،که آن جرم به اختیار نبوده باشد؛که کار عاشقان اضطراری بوَد نه اختیاری.
پ.ن: دو بار به روز شدن در یک روز یعنی: بی قراری ...
لطفا هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ با ذکر منبع انجام شود.
تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...
انگار در مسیر زمان منجمد شده باشم
انگار روحم
پا به قالبی نهاده که تنگ است برایش ...
آه! این قالب سرد یخی برای من سخت تنگ است ... سخت ...
انگار از من
تنها نگاهی باقی مانده است که در تب و تاب رفتن می سوزد ... می سوزد ... می سوزم ... با دستهایی ... پاهایی ... تنی ... که در یک قالب یخی خشکیده است ... که هرچه می کند از این قالب تنگ کنده نمی شود ... جدا نمی شود ... به دیواره های این سردخانه چسبیده است محکم ... محکم ...
باز هم تلاش ...
آنقدر که قلبم به طپش می افتد ... نفسم به شماره ... شانه هایم به درد ...
و نگاهم همچنان رو به افق، بارانی ست ...
و این تابوت سرمازده همچنان پابرجاست ...
یگانه من!
پایان تمام این سه نقطه های ناتمام ...
این سه نقطه های ریز کم حرف لبریز از حرف را
تنها تو می دانی ... تنها تو ...
تنها تو می دانی درد واژه ها را وقتی در برابر عظمت حادثه ای کم می آورند و ... از شرم آب می شوند و ... در دل کاغذ فرو می روند و ... تنها اثری که برجا می گذارند ... سه نقطه است ... سه نقطه ریز ... سه نقطه عمیق ...........
یگانه مهرپرور من!
پایان هرچه سه نقطه در عالم است!
کفاف هرچه ناگفتنی و ناشنیدنی ست!
مرا دریاب ...
مرا در قعر گردابی چنین حایل ............ دریاب!
که این قفس برای شکستن
این زنجیرها برای پاره شدن
این قفل ها برای گشایش
این دستها برای نوشتن
این پاها برای جان گرفتن
این دل برای آرام گرفتن
این راه برای ادامه دادن ... نیازمند توست!
من ...
ما ...
سه نقطه ها
را دریاب!
لطفا هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ با ذکر منبع انجام شود.
تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...
تو را
به حافظه نگاهم سپرده ام ...
هرگز گم نخواهی شد ...
حالا خیابان هرقدر می خواهد شلوغ باشد
هرقدر می خواهد آکنده از ازدحام آشفته بوق و دود و آژیر و جیغ و فریاد رهگذرها باشد ...
هرقدر می خواهد دیوانه وار بتازد و بغرّد ...
تو مطمئن باش که هرگز گم نخواهی شد ... هرگز ...
تو را
به حافظه نگاهم سپرده ام
جایت امن امن امن است ...
دنج و آرام ...
شبیه خلوتگاه بیدمجنون کنار جویبار ... شبیه پناهگاه شاپری های کودکی لابلای خوشه های یاس رازقی ... مثل کنج امن و لطیف بالهای مادر برای جوجه مرغابیهای خواب آلوده ...
تو را
به حافظه نگاهم سپرده ام
شاد که باشم
تویی که در نگاهم می درخشی ...
اندوه زده که باشم
تویی که در اشکهایم می طپی ...
تو را
به نگاهم سپرده ام
تا
به هرچه می نگرم
به "یادمانی" از تو بدل شود ...
این گونه
برای دلم
دلخوشی بنا می کنم
روزهای " نبودنت " ...
لطفا هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ با ذکر منبع انجام شود.
تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...
چشمهایم که به در خشک شد
بماند ...
این روزها
اشکهایم هم
خشکشان می زند
همین که تا پشت پلک می آیند و
از تو
اثری نمی بینند ...
لطفا هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ با ذکر منبع انجام شود.
تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...
شاید هرگز ندانسته باشی ...
شاید هرگز ندانسته باشی
که همین " دیدنت "
همین چند لحظه کوتاه چشم در چشم ... گره خوردن با ... تو ...
همین چند کلمه
همین چند جمله ساده
از همان دست ... از ساده ترین جمله ها ...
همین "دیدنت"
همین "دیدنت"
د ی د ن ت ...
همین رو در رو شدن با تو ... هرچه هم می خواهد کوتاه باشد ...
چقدر سبک می کند بار شانه هایم را ...
چقدر هوا می شود
برای نفس کشیدنم ...
چقدر خستگی در می برد
از چشمهایم ... دستهایم ... انگشتهایم ...
انگشتهایم ... آنقدر که باز هوای نوشتن به سرشان بزند در این وانفسای دلسردی ...
نمی دانی
که ندیدنت یک " آه " می شود به وزن تمام دنیا
و دیدنت
یک " آه " می شود به سبکبالی یک قاصدک در دستان باد ... یک آه عمیق از سر آسودگی ...
دیدن و ندیدنت را تنها با یک " آه " می شود وصف کرد ... همینقدر کوتاه ... همین قدر بدون شرح!
شاید هرگز ندانسته ای
که " دیدنت "
دو بال می شود روی شانه های من ...
دو بال شیشه ای که می خشکد و به کمترین اشاره ای می شکند
در روزگار " ندیدنت " ...
شاید هرگز ندانسته ای
که حضورت
معجزه ای ست بی تردید ... که مرا به رسالت آمدن و بودن تو مدتهاست مومن کرده است، نازنین! مدتهاست ...
با من ای دوست اگر خوب اگر بد باشی
طپش قلب من این است: تو باید باشی ...