آفتابگردان ترین ....
دلنامه های پراکنده
آفتابگردان ترین ....
دلنامه های پراکندهلطفا هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ با ذکر منبع انجام شود.
تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...
دیدی هرچه مراعات کردم
آخرش باز هم اندوه نگاهم
به نگاه تو سرایت کرد؟
روزها و روزها
ندیدن تو
نتوانست کاری کند برای تسکین این مرض مسری ...
دیدی
که آخرش نه درمان شد این درد و نه منجر به مقاوم تر شدن سیستم ایمنی روحم شد؟ ...
دیرگاهی ست
دلم آرزوی یک "دوران نقاهت" در سر می پروراند ...
دیرگاهی ست
که دلم دیگر نه به دارو جواب می دهد
نه به دعا ...
نه به آرامش کاذب ماسیده بر روانشناسانه ترین کلمات خوش بینانه! ...
نه به گذر زمان .............
میدانی
میدانم
برای سرایت این درد
نیازی به رو در رو شدن نبود ...
همان هوایی که تنفس می کنیم
خیلی وقت پیش از اینها ویروسش را از دل من وام گرفت
از روی تمام شهر عبور داد
و
مستقیم به نگاه تو جاری کرد نازنین .................
لطفا هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ با ذکر منبع انجام شود.
تمامی مطالب این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...
عجیب زبانی ست این زبان بی زبانی ... زبان گفتگوهای نهانی ... زبانی که هیچ کس ... هیچ کس نه قادر به شنیدنش می شود و نه توان رمزگشایی اش را دارد جز همان دو روح درهم گره خورده ای که این الفبا را به جای تمام واژه های پرطمطراق و پرافاده برگزیده اند ...
عجیب زبانی ست زبان بی زبانی ... گویاترین زبان ... بی نیاز به هیچ حرف و آوایی ...
چقدر می توان حرف زد با این زبان بی زبانی ... بی واهمه از گوشهای هرچه حسود نامحرم است ...
من راز این زبان را با " تو " آموخته ام ...
زبان مشترک من و تو ... زبانی که تنها شرم معصومانه نگاهمان می فهمد معانی اش را ...
زبانی که ترجمه اش به قدر واژه های به لکنت افتاده مان، مبهم و ناخواناست ...
زبانی که بی پرده آشکارت می کند ... آشکارم می کند ...
زبانی که برای خواندنش نیاز به هیچ پیچ و خمی نیست ... همچنان که برای نوشتنش به هیچ کلمه و کاغذ و قلمی ...
دوست دارم زبان بی زبانی مان را ...
من این زبان پاک بی غل و غش بی لفافه را دوست دارم که مثل زبان بچه ها زلال و بی آلایش جاری می شود ... که در آن نه ترسی از رسوا شدن هست و نه هراسی از به سرزنش کشیده شدن ...
من این زبان بی زبانی را
که تو را برای من ...
مرا برای تو ...
برملا می کند
بی نهایت دوست دارم ... بی نهایت ...
تو مرا به همین زبان صدا می زنی ... من تو را به همین زبان می خوانم ...
ساده بگویم
باز نگاه روشنت
طعم پریشانی داشت ... خودت با زبان بی زبانی گفتی ... همین دیروز ...
همین د ی ر و ز ...
که در برابر زبان بی زبانی نگاهت، لال شد نگاهم ...
لطفا هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ با ذکر منبع انجام شود.
تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...
به یمن این که امروز روشنای چشمم شدی دوباره ...
حتی اگر لابلای ازدحام هزار ستاره پنهان شوی
حتی اگر نتوانم ببینم
لحظه های ناب " بودنت " را
حتی اگر چشمم خسته شود
پلکم از نا بیفتد
باز
پروردگاری اینجا هست
که دلگرمم می کند
به حضور روشن تو ...
پروردگاری هست
که فرشته ای را محض تنهاییهای خاموش
روی شانه های من آفرید
مأمور
کنار گوش من
تا نفس بکشد به جای تو ...
نامم را زمزمه کند به جای تو ...
دستانش
نوازشگر گیسوانم شود به جای تو ...
مهربانی کند به جای تو ...
کنار من تا تمام لحظه های منتهی به سربزنگاه بماند
به جای تو ...
اشکهایم را آرام از گونه هایم بچیند
به جای تو ...
خرده شکسته های نگاهم را
آهسته آهسته در دامنش جمع کند
به جای تو ...
و یک واژه
همان ضروری ترین واژه
را به بیقراریهای دلم تزریق کند:
" امید "
امید به خدایی که همیشه هست ...
که ه م ی ش ه
ه س ت ...
شاهد و ناظر بر هرچه دلشکستگی ست ...
خدایی که
حواسش
همیشه جمع است ...
جمع من ...
جمع تو ...
حتی در اوج گلایه های عصیان زده مان .......