هنوز هم ... همان ... مثل همیشه ...

هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ تنها منوط به اجازه نویسنده می باشد 

تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...

هنوز هم شیرین ترین رویای من همان است ...

که یک روز سرد برفی

تو

به پاشنه در برسی و هنوز دست به کوبه نشده

طنین گام هایت در گوش دل بپیچد و

من

پابرهنه

تمام مخمل سپید برف های حیاط را یک نفس بدوم و ...

به در برسم و ...

چارچوب در

قاب قامت سروآسای تو شود در نگاه پرشور من ...

هنوز هم شیرین ترین رویای من همان است ...

که تو برسی و ...

من برسم و ...

گزگز انگشتان برهنه سرمازده ام گم شود در آسوده خاطرترین نفس های دیدار ...

چه؟؟

کفش؟؟

آن هم وقتی برای این پاها دویدن در برف و آتش فرقی نمی کند

وقتی مقصود

تو باشی ...

وقتی دنیا را با تمام عظمت به چشم برهم زدنی از یاد می برم لحظه های دیدار ...

هنوز هم شیرین ترین رویای من همان است ...

که تو برسی و ...

من برسم و ...

تمام برف های این دیار

آب شود در گرماگرم نگاههای آفتابی مان ...

هنوز هم شیرین ترین رویای من همان است ...

که تو برسی و ...

من برسم و ...

بذر تمام اشک های شوق و هق هق های معصوم انتظارزده را

روی شانه های مردانه تو بکارم ...

هنوز هم شیرین ترین رویای من همان است ...

که تو برسی و ...

من برسم و ...

شکوه تمام کودکانه ترین قهقهه های ساده بی ادعا را به چشم های حیرت زده گنجشککان کز کرده روی سیم های برق هدیه کنم ...

هنوز هم شیرین ترین رویای من همان است ...

که تو برسی و ...

من برسم و ...

نیلوفری ترین گلوبندی باشم

که عاشقانه

به گردن آفتابگردان ترین عضو باغچه آویخته ...

هنوز هم شیرین ترین رویای من همان است ...

که تو برسی و ...

من برسم و ...

سرانگشتان سرخ و یخ بسته ام

رنجیده خاطر از گستاخی و بی پروایی دانه های سپید برف

به نرمی

دنیای آرام برف های نشسته بر امواج گیسوانت را بر هم بریزد ...

هنوز هم شیرین ترین رویای من همان است ... که بود ...