هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ تنها منوط به اجازه نویسنده می باشد 

تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تإثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ... 

بی شک باران را با من و تو میانه ای ست ...  

که همین که لحظه دیدار ما می رسد

این همه هوای زمین به سرش می زند ...  

بی شک تکه ای از آسمان را محض من و تو آفریده اند ...  

حداقل به قدر همین سقف ساده ی بسیار نقش بالای سرمان که سهم من و تو می شود، مگر نه عزیزترین عزیزدل دنیا؟ 

همین قدر که صبح 

 - یک صبح استثنایی، درست مثل روزهایی که قرار است ببینمت - 

چشم بگشاییم و 

بی تکرارترین طرح از ابرهای هاشورخورده، ابرهای پف کرده  

را تا دوردست ترین خط اثر جامانده از آخرین قطره های سپید قلم موی خداوند 

بر صفحه بی نقص لاجوردی 

دنبال کنیم ... 

همین قدر که عطر باران خیابان را دیوانه می کند ... 

همین قدر که هروقت نوبت دیدار می رسد 

هوا خوب است ... 

رهگذرهای غریبه خوبند ...  

حال و احوال لبخند همه به راه ... 

همین قدر که صدای خوب تو آذین می بندد شاخه های نازک خیالم را ...

همین قدر که تو هستی ...  

روزگار هست ...  

زندگی هست ...  

خدا هست ... خدا هست ... خدا هست ...  

خدایی که قول گرفته ام 

هربار که کار آرزوی دیدنت به استجابت می کشد  

بین من و تو بنشیند به تماشا ...  

و فرشته هایش را هم صدا بزند 

که آنقدر روی سرمان پر بزنند و پر بریزند 

تا از غبار روی بال هاشان 

نوراندود شویم ...  

در این میان 

کمی هم باران ببارد بد نیست 

برای تکمیل روشنای این ضیافت ...  

که باران رفیق دیرینه ماست 

و با من و تو  

میانه ای دارد 

دیدنی ...