آفتابگردان ترین ....
دلنامه های پراکنده
آفتابگردان ترین ....
دلنامه های پراکندهپنهان نمی شوی!
هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ تنها منوط به اجازه نویسنده می باشد
تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...
چه می توان کرد؟
پنهان نمی شوی!
هرکار می کنم تا مخفی کرده باشم تو را ... نمی شود!
چه می توان کرد؟
پنهان کردن تو
شبیه پنهان کردن عطر یاس از حواس شاپرک هاست ...
شبیه پنهان کردن طنین آواز الهه سبزینه پوش فروردین
از دانه های گوش به زنگ زیر خاک ...
شبیه پنهان کردن مسیر کندو
از جمع پراکنده زنبورهای آرمیده در شقایق زارهاست ...
چه می توان کرد؟
پنهان نمی شوی!
وقتی
ستاره در ستاره و فانوس در فانوس در نگاهم افتاده ای
و هزار چلچراغ
به مژه هایم آویخته ...
که در ذوق زدن های بی دلیل و بهانه ام
جا خوش کرده ای ... به سادگی!
و هرچه این عقربه های همیشه کسل خواب آلود به لحظه دیدار نزدیک تر می شوند
رسواترم می کنی ...
می خندم ... پنهان نمی شوی!
می خندم ... بی دلیل ...
می خندم و می دانم
هرکه ریسمان این خنده ها را بگیرد و برود ... به تو خواهد رسید ...
می خندم و هزار پروانه در من پیله می درند ...
می خندم و هزار پروانه پل می زنند تا افق ...
می خندم و هزار پروانه موج می زنند در قالب رنگین کمان ...
پنهان نمی شوی!
به هیمن دلیل خنده های بی دلیل ...
به دلیل شور و اشتیاق های بی دلیل!
به دلیل سکوت های بی دلیل ...
حرف زدن های بی دلیل ...
کمی دیوانگی های بی دلیل ...
احساس خوشبختی های بی دلیل ...
و همه وصل به یک دلیل ... دیدن تو ...
پنهان نمی شوی!
دست خودم نیست ...
پس بیا
به " وَ اِن یَکادی " میهمان کرده باشیم
حقارت چشم های شور سایه های ناشناس را ...
یاد این شعر از سعدی افتادم.
هزار جهد بکردم که سر عشق بپوشم
نبود بر سر آتش میسرم که نجوشم.
زیبا می نویسی
ممنون از نگاه زیبای شما دوست عزیز