آفتابگردان ترین ....
دلنامه های پراکنده
آفتابگردان ترین ....
دلنامه های پراکندههرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ تنها منوط به اجازه نویسنده می باشد
تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...
به تو که می رسم
" منطق "
عجیب،
غریبی می کند در کوچه پس کوچه های سبز – آبی احساس ...
زیر آوار شفاف دیواره های کمی روشن تر از بلور احساس
قیافه اش اندکی مضحک می شود ...
و از انعکاس کج و معوجش اندکی شرمزده ... اندکی هم پنهان ...
به تو که می رسم
می نشینم پشت پلک های خمار منطق
و تلاش می کنم از این سو ببینمت ... نمی شود!
آه! خوابش برده انگار!
هیسسسسسس!
آرام! (خسته است ... بگذاریم کمی بخوابد، نه؟)
این شوق و ذوق پاورچین دور شدن از کنار رخوت زدگی منطق را
دوست دارم!
همین واقعه ای که فقط به محض وقوع طنین گام های تو
رخ می دهد را می گویم ... داروی خواب آور منطق من!
به تو که می رسم
لبخند
تنها رویداد شکوهمند دنیاست
که بیدار می شود ... آرام ... ذره ذره ... کشدار ... تا ... انتهای بزرگترین پل رنگین کمان ...
راستی گفته ام؟ نه! به گمانم نگفته ام ولی
حضورت هربار
خیلی خدا را به خاطرم می آورد ...
نه این که به کفرم بکشاند ... نه!
همین که هستی و پای تمام خوبی های دنیا در میان است ...
همین که امتداد تمام ستاره های دنباله دار
تمام بادبادک های آسوده خیال کودکی
تمام نفس های عمیق بی دغدغه
به تو می رسد ...
همین که هستی
و بودنت
سپاسگزارترم می کند ... قدرشناس تر ...
همین قدر که
از راه می رسی
و بی وقفه ایمان می آورم
به جای پای نورانی پروردگار خوشه های سیب و گیلاس بر لبه دیوارهای کاهگلی ...
همین قدر که
بودنت
شبیه احساس خوشبختی لحظه های تنفس
زیر آبشاری از عطر بهار نارنج و نم نم باران و نسیم بهاری ست ...
همین قدر که
خدا را در دلم پررنگ می کنی ...
همین قدر!
آری همین قدر کافی ست
تا حضورت را جز به معجزه تعبیر نتوانم نمود ...
و باور کنم
جای هیچ نگرانی نیست !
منطق هم که خفته باشد
خدا هست هنوز ...
