آفتابگردان ترین ....
دلنامه های پراکنده
آفتابگردان ترین ....
دلنامه های پراکندهاسم شب: باران!
هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ تنها منوط به اجازه نویسنده می باشد
تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...
باران که می گیرد
زمین به بهشت شبیه تر می شود ...
باور کن این تنها حس من نیست
که این همه افسون زده ی بی اختیار صدای پای باران می شوم هربار ...
باور کن عزیزترین آفتابگردان دنیا!
باران که می گیرد
هوای عاشقی بی پرده موج می زند روی تمام بام های شهر ...
روی آسمانخراش ها و باغچه ها ...
روی قفس ها و آشیانه ها ...
فرقی نمی کند!
نه!
برای باران - که سرچشمه اش رودی در آسمان هاست، در بهشت -
فرقی نمی کند
کاسه های خالی از آن کیست ...
حتی آن کاسه ی کنج ایوان ...
حتی آن کاسه که برعکس روی خاک افتاده و نفس نفس می زند
هم
سهمی می برد؛ حتی به قدر قطره ای ...
حقیقت همین است ...
حقیقت یعنی باران ...
یعنی همین عطر گس سکرآور که به هیچ عطر زمینی شباهت نبرده ...
همین عطر خوب عزیزی که ریه های پنجره ها را قلقلک می دهد برای گشایش ...
برای تنفس ...
باران که می گیرد
تو اینجایی! کنار پیچ و تاب موزون همین پرده های حریر ...
شانه به شانه تمام غزلواره ها و غزلپاره های ناتمام ...
باران که می گیرد
هوای پرواز در سرم پر پر می زند ... شدید ... آن هم بسته به شدت باران ...
عجیب است، نه؟
هرچند باید به این دیوانگی های من عادت کنی کم کم ...
به دیوانگی های پرنده ای که از شوق هوای باران
مصلحت طبیعت بالهایش را
نادیده می گیرد و
بی واهمه خیس شدن ...
خطر وزن باران روی پرهای به هم چسبیده ...
شکست ... سقوط ...
اوج بگیرد در امتداد باران ...
باران که می گیرد
شک ندارم
حتی عنکبوت ها هم به عشق اندیشیده اند
که تارهایشان را آرام و بیصدا جمع می کنند
تا پهنه ی قلمرو پهن ترین برگ های درخت انجیر
ساعتی سایبان شاپرکی باشد
که سخت غریب مانده در همهمه باران ...
می بینی؟
باران که می گیرد
زمین به بهشت شبیه تر می شود ...
باران که می گیرد
در سبد ابرها برای هرکسی هدیه ای هست
به تعداد قطره های باران ...
و برای من : نفسی آسوده از وقوع دیداری ... شاید باز در همین نزدیکی ...
راستی
می خواهم یادت بماند
از این پس
برای من و تو
اسم شب: باران ...
