آوارگی ...

هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ تنها منوط به اجازه نویسنده می باشد 

تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ... 

دست خودم نیست ...

افسردگی می آورد ندیدن تو ...

خمودگی و درخودفرورفتگی و پژمردگی می آورد ندیدن تو ...  

آه های ناتمام ... بغض های پیاپی ... وجود حاضر و غایب می سازد ... ندیدن ... تو ... 

همین که هیچ کس " توان " پر کردن جای خالی " تو " را ندارد ...  

همین که هیچ کس به قدر " تو " شبیه باران نیست ...  

همین که هیچ کس به جز " تو "  

عصای جادویی ستاره نشان در آستین ندارد  

برای تبدیل امواج خروشان اشک و اندوه به آسودگی و لبخند ...  

که کافی ست اشاره کنی  

حتی به ظرافت یک سلام ساده ی گرم 

تا حتی اگر به جنون آمیزترین هق هقه های دلشکستگی مبتلا باشم 

ناگهان 

سرشار از خرده غبار ذرات نورانی تک ستاره طلایی نوک عصای نامریی ات 

به شعف آلودترین خنده های بی دغدغه دچار شوم ...  

آری! " تو "  

اینچنین دیوانه می کنی عزیزترین آفتابگردان دنیا! 

همین که خیال دلم 

وقتی نباشی 

دیگر کنار هیچ کسی جمع نمی شود ...  

حواس دلم هم ... همیشه کنار تو پرپر می زند ...  

اگر خوب دقت کرده باشی 

شاید حوالی شانه هایت  

یا روی گرد نقره ای مهتابی نشسته بر انحنای دلشوره آور موهایت 

شاپرکی را دیده باشی ... که هرچه کنی نمی رود ...  

فراری اش هم نمی توانی بدهی ...  

آخر 

آن شاپرک  

جای دیگری را بلد نیست ...  

هوای دیگری را 

تحمل نمی کند ... تاب نمی آورد ... جز هوایی که تو تنفس می کنی ...  

ندیدنت 

تب می آورد ... هذیان ... خوابگردی در بیداری ... گیجی و پریشانی و پریشانحالی ... 

 آشفتگی ... چیزی شبیه کابوس ... شبیه لکنت ... شبیه ترس ... شبیه دلهره ... 

 شبیه دل فروریختن های ناگهانی ... 

ندیدنت 

چیزی ست شبیه دل خونین و لب خندان اجباری ...  

شبیه قطره قطره در خود فروریختن ... ذوب شدن ...

نباشی 

وزن تمام این واژه ها را با وزن احساس شان جمع بزن و به من اضافه کن ...  

می بینی؟ 

نباشی 

خودم روی خودم آوار می شوم ...  

خودم در سرزمین " خودم " آواره ...