آخرین مرحله ی بازی ...

هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ تنها منوط به اجازه نویسنده می باشد 

تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ... 

 

حسی در من هست  

از آن دست حس های ناب کمیاب 

که روشنایش سر به خورشید می ساید و شفافیتش حسادت نسیم را خراش می دهد ... 

حسی در من هست 

تازه و بی سابقه 

و می گوید: 

به آخرین مرحله بازی رسیده ایم عزیزترین عزیزدل دنیا ...  

می فهمی؟ 

آخرین مرحله ...

سخت ترین 

مرحله ... 

نمیدانم آن سوی این احساس شناور چه حادثه ای در تکوین است ... 

تنها 

به گواهی عطری متمسک می شوم 

که سخت فضا را آکنده ساخته از لرزش وقوعی قریب ... سخت لبریز ...  

حسی در من هست 

به وضوح پرواز یک دسته کبوتر روی ملکوت فیروزه ای ترین گنبدهای کاشی ...

آه! فیروزه ...  

نام دیگر دیار تو ...  

دلهره ای در من می خزد ... نرم و مرموز ...  

دور از ذهن نیست ...

همیشه آخر هر بازی مهیج ترین بخش بازی بوده ... تا دنیا دنیاست هم همین خواهد بود ...  

(هرچند این بازی ... برای من ... هرگز ... بازی ... نبود ... سبزترین حقیقت محض بود، می فهمی؟) 

دلهره ام بی دلیل نیست ...  

این " آخرین ها " همیشه آغشته به دلهره اند ...

راستی  

از این روایت 

دلتنگ نمی شوی؟ ... نمیدانم ... 

دلتنگ می شوم ... نمی دانی ... یا شاید هم ... می دانی و ........  

پشت یک اقیانوس دلشوره 

دستهایم از همیشه سست ترند ...  

لحظه هایم از همیشه کدرتر ... 

و امواج 

از همیشه گل آلودتر ... از همیشه طوفانی تر ... 

دست تنها مانده ام ... دست تنها ... 

با آخرین ته مانده های قوت پارو می زنم ... 

این آخرین مرحله است ... شجاع باش دختر ... شجاع باش هدی ... شجاع .........

در گوش خودم زمزمه می کنم هزار بار ... 

اینجا روی جریان ممتد شاهرگ گردن  

کسی بیصدا و بی ادعا جاری ست  

که همیشه 

پشت تمام حادثه ها 

دست اندر کار حمایت توست ...  

شجاع باش ... شجاع ... 

پ .ن : عزیزترین آفتابگردان دنیا!  

حرفی برای تو:  

آه نمی کشم ...  

نه این که دلم در حصار سوسوی احتضار شعله ای نیمسوز نباشد ... 

 نه این که به خاکستر دچار نباشد ...  

نه این که در این حریق دامنگیر، زخمی داغ و تاول های بی شمار نباشد ... نه! 

آه نمی کشم ... مباد دودش چشم های تو را .............. 

آه نمی کشم ... مباد شعله اش دستهای تو را ........... 

آه نمی کشم ... مباد خاکسترش گیسوان تو را ..... 

آه نمی کشم ... مباد دنباله اش دنباله ی زندگی تو را ......... 

نه! نفس می کشم ... عمیق تر از همیشه ... اما آه! نه! آه نمی کشم ... 

از آخرین باری که خودم را به خاطر می آورم انگار بزگتر شده ام ... 

انگار قوی تر   

انگار  ... تسلیم تر ... 

انگار آماده شده باشم در این مسیر ... 

تو چه؟ تو هم آماده ای عزیزترین آفتابگردان دنیا؟ 

یادت باشد 

این  

آخرین

سخت سخت سخت ترین  

مرحله بازی ست ...