زخمم بزن که زخم مرا مرد می کند ...

هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ تنها منوط به اجازه نویسنده می باشد 

تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ... 

زخمم بزن که زخم مرا مرد می کند .......... 

از کفش هایم نپرس ... 

مدتها پیش پای همین کوه خداحافظی کردند ...  

تو یادت نیست ...  

همان اوایل که زیر وزن طاقت شکن احساس و ستیغ تیز آفتاب  

تنهای تنها نفس نفس می زدم ...  

همان  روزها بود 

که کفش ها تاب بی مهری سنگلاخ ها را نیاوردند و .......

من مدتهاست عادت کرده ام به پابرهنه گام زدن روی گزندگی گزنه های وحشی

روی برندگی صخره و خاک

و احتمالا گاه گاه خرده شیشه های به جامانده از سبد تقدیر ...  

از کفش هایم نپرس ...  

به زخم های عمیق و دلریش پاهایم نگاه نکن ... 

نه! نگاه نکن! می شکند دلت یک وقت ... 

نگاه نکن! می شکند دلم را اندوه نگاهت ...  

نگاه نکن! بگذار همینطور مغرور و سربلند بمانم ...  

نگاه نکن! بگذار غرور این دل حفظ شود ...  

نگاه نکن که شک ندارم این چشمها که عادتشان داده ام به تماشا کردن و اشک

 نریختن و تاب آوردن و پلک نزدن  

به گذر برق غمی از شب چشمان تو 

به یکباره خرق عادت می کنند و سیل در سیل طوفان به پا می کنند ...  

از کفش هایم نپرس! 

به زخم های پایم نگاه نکن! 

بگذار ببالم به این جراحات، نازنین! 

می دانم 

مرهم بر زخم ها نهادن را خوب می دانی ...

اما بر زخمه ها ... 

برای زخمه ها مرهمی نیست عزیزترین آفتابگردان دنیا! 

ن ی س ت ...

بگذار محفوظ بماند این کارنامه ی سرخ امتحانات سبز ...  

از کفش هایم نپرس! 

به پاهایم نگاه نکن! 

زخم هایم را دست نزن! 

این زخم ها گاه به گاه یادگار خود تو .....

درمان این زخم ها 

- ببخش اما - 

کار تو ... ن ی س ت ...  

این زخم ها 

یادگار عزیز روزگار پیله دریدن است ...  

این زخم ها 

نتیجه به پیله راضی نشدن ... به قفس اکتفا نکردن است ... 

این زخم ها 

زخمه های ساز آرزوی پروانه شدن است ...  

این زخم ها 

رمز ورود به دیار استقامت است ...  

این زخم ها 

به امید " رحم "  

بر این پاهای به خون و تاول، آغشته، مُهر شده اند ...  

به امید رحم پروردگار  

پس از این همه داغ و کوفتگی و شکستگی در پیچ و خم غربت این مسیر ...

از کفش هایم نپرس! 

به پاهایم نگاه نکن! 

زخم هایم را دست نزن! 

فقط

اگر می توانی 

به قدر وزن دو نقطه 

از یکی از " زخم " هایم بردار ... 

بارم خیلی سبک تر می شود ...  

می توانی؟! 

دیدی ؟ نگفتم کار تو نیست عزیزترین عزیزدل دنیا ؟ ...  

پس 

دیگر نپرس ..... 

نپرس .....

زخمم بزن، که زخم مرا مرد میکند 

اصلا برای عشق سرم درد می کند 

زخمم بزن که لا اقل این کار ساده را 

هر یار بی وفای جوانمرد می کند 

آن جا که رفته ای خودمانیم هیچ کس 

آن چه دلم برای تو می کرد میکند؟ 

در را نبسته ای که هوای اتاق را 

باد خزان حوصله دلسرد میکند 

فردا نمی شوی که نمی دانی عشق تو 

دارد چه کار با من شبگرد می کند 

خاکستر غروب تو هرروز در افق 

آتش پرست روح مرا زرد می کند 

عاشق بکش که مرگ مرا زنده میکند 

زخمم بزن که زخم مرا مرد می کند 

اصلا برای عشق سرم درد می کند 

(خدایش بیامرزاد -زنده یاد  نجمه زارع)