آفتابگردان ترین ....
دلنامه های پراکنده
آفتابگردان ترین ....
دلنامه های پراکندهحسی شبیه دلتنگی ...
هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ تنها منوط به اجازه نویسنده می باشد
تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...
چیزی هست شبیه دلشوره های ناگهانی ...
شبیه دلشوره های ناگهانی که ناگهان و بی خبر می آیند و
روی تمام شهر آوار می شوند و
آوار می کنند و ...
نمی روند و ...
نمی روند ...
چیزی هست شبیه دلتنگی های مدام ...
شبیه دلتنگی های پرحجم
شبیه دلتنگی های مزمن سنگین ...
آنقدر سنگین که تاب این نفس های بی اعتبار بریده بریده را
- که خودت می دانی -
می برد...
آنقدر سنگین
که این روزها به زور تلاشی مستمر برای نمردن
نفس می کشم ...
مثل فروبردن جرعه جرعه گلوگیر دارویی تلخ و نامطبوع برای به زور وصله خوردن به زندگی...
از"اکسیژن" حرف می زنم، نازنین! (می دانستی؟!) ...
چیزی هست شبیه ثانیه های به خواب رفته
شبیه اسارت در تار و پود چسبناک زمان ...
شبیه انجمادی دردآور در پیله های فروردین ...
شبیه عقربه هایی که با هرچه ساعت و دیوارو آرزوهای منتظر پشت در است
لج می کنند و سرآخر هم
از شدت افسردگی روی دیوار می خشکند و جان می دهند آرام آرام ...
چیزی هست شبیه آرزوهای جامانده از کاروان آخرین ساربان آسمان ...
چیزی هست شبیه بغض های گره در گره ...
شبیه اندوه های بدون شرح!
شبیه سکوت های ناگهانی بدون برنامه ریزی قبلی ...
شبیه اشک هایی که در نیمه راه منصرف می شوند ...
شبیه آه های بی اختیار ...
چیزی هست در طپش های بی وقفه
چیزی شبیه یک ایمان زخمی ...
شبیه تلاش های بی ثمر برای گریز از چنگال های تردید ...
شبیه فرسودگی در دنباله مسیر بی پایان روزهای مه آلود ...
چیزی شبیه دلشوره های دایمی ...
شبیه دلتنگی ...
شبیه زمزمه های غزلی نو در امتداد سرگردان " کوچه باغ های نیشابور" ...
ما را کبوترانه وفادار کرده است
آزاد کرده است و گرفتار کرده است
بامت بلند که دلتنگی ات مرا
از هرچه هست غیر تو بیزار کرده است .......
هوای ریشه ها را داشته باش ...
هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ تنها منوط به اجازه نویسنده می باشد
تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...
هوای ریشه ها را داشته باش ...
بگذار بهار ریشه هامان را کامل کند ...
من که
از این
برای تو " پروانه بودن "
خسته نمی شوم ...
من که از این به هوای تو پرکشیدن
خسته نمی شوم ...
من که از این مشت مشت و سبد سبد برای تو
قاصدک چیدن
و هر صبح روانه مسیر راهت کردن
خسته نمی شوم ...
من که از این رج به رج برای تو
شعر و نور و مهربانی به هم تابیدن و تنیدن
خسته نمی شوم ...
تو فقط
هوای ریشه ها را داشته باش ...
ساقه ها و برگ ها با من ...
من که از این استخوان ترکاندن و
جوانه زدن
خسته نمی شوم ...
من که از این فصل خشک و عطش زده
از صبورانه ایستادن به دعای باران
خسته نمی شوم ...
من که از این
قد کشیدن و بر شعاع نردبان خورشید پیچیدن
خسته نمی شوم ...
تو فقط هوای ریشه ها را داشته باش ...
من که از تکرار خوشنویسی سرمشق وفا
خسته نمی شوم ...
تو فقط هوای ریشه ها را داشته باش ...
من از نامهربانی این خاک تیره
این تیرگیهای خاک
خسته نمی شوم ...
بگذار بهار ریشه هامان را کامل کند ...
بگذار با بهار به برگ و بار برسیم ...
با همین بهار ...
با
همین بهار ...
(ریشه ها را فراموش نکنی نازنین!)
نگذار بهار به آخر برسد ...
هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ تنها منوط به اجازه نویسنده می باشد
تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...
نگذار بهار به آخر برسد ...
مرا به مشرقی ترین سمت باغ دعوت کن ...
به فصل جوانه های متعارف ...
به روزهای نه چندان گرم و نه چندان سرد ...
به رگبارهای ناگهانی و رنگین کمان های پی در پی ...
به یک آب و هوای بهشتی ...
مرا به باغ دعوت کن پیش از آن که بهار به آخر برسد ...
به شکوه پلک گشودن آبی ترین پروانه های دنیا بر شانه های معصوم شکوفه های آلبالو ...
به سایه سار امن و پرسخاوت درخت توت ...
نگذار بهار به آخر برسد ...
مرا به فنجانی لبخند و تکه ای از صدایت دعوت کن ...
همین کافی ست
زیر باران عطرافشانی یاس های رازقی
کنار هنرنمایی پررنگ اطلسی های مغرور و بنفشه های خجالتی ...
همین کافی ست!
قول می دهم روشنای خنده هایم، بهار را برای همیشه از رفتن منصرف کند ...
نگذار بهار به آخر برسد ...
بهار را ...
یادم نمی آید هرگز فصل جدایی بوده باشد برایمان ...
"فاصله" آری ... اما " جدایی " نه!
معجزه بهار
خوب یادم هست که در واپسین روزها هم دستمان را محکم گرفت ...
یادت هست نازنین؟
باور کن این زنده ماندنم
این نفس کشیدن و با همه اهل شهر جوشیدن
و خم به ابرو نیاوردن و اندوه را در سکوت، جرعه جرعه فرو دادن
و دم از گلایه پیش خدا نبردن
همه به یاد و یادواره ی امید به این فصل پر رمز و راز همیشه غافلگیر کننده ست ...
باور تو چیست عزیزترین عزیزدل دنیا؟
فکر نمی کنی که قاعده اش همین باشد
که سومین بهار
باید
به بهترین بهار بدل شود؟!
پس نگذار این بهار به آخر برسد ...
مرابه باغ دعوت کن ...
به دیداری تازه و نفس گیر ...
که به صداقت سبز باغ شک خواهم کرد اگر
تو را ندیده باشم ...
ساده بگویم:
باید "تو" تایید کنی
تا باورم شود
این احساس مسری که در باغ پرسه می زند، همان بهار است ...
تا باورم شود
شکوفه ها و جوانه ها و نغمه های بی وقفه ی قناری ها و سارها دروغ نیست!
باید باشی
تا بهار
اعتبار
پیدا کند در نگاه من!
باور کن!
بگذار تعبیر رویایی خواب خوش دوردستی باشی که شانه به شانه ات باغ را قدم زده ام ...
نگذار این بهاربه آخر برسد ...
میهمانم کن به ترفند عاشقانه ای
که تنها از تو برمی آید
و
تنها به باور من می نشیند ...
زخمم بزن که زخم مرا مرد می کند ...
هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ تنها منوط به اجازه نویسنده می باشد
تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...
زخمم بزن که زخم مرا مرد می کند ..........
از کفش هایم نپرس ...
مدتها پیش پای همین کوه خداحافظی کردند ...
تو یادت نیست ...
همان اوایل که زیر وزن طاقت شکن احساس و ستیغ تیز آفتاب
تنهای تنها نفس نفس می زدم ...
همان روزها بود
که کفش ها تاب بی مهری سنگلاخ ها را نیاوردند و .......
من مدتهاست عادت کرده ام به پابرهنه گام زدن روی گزندگی گزنه های وحشی
روی برندگی صخره و خاک
و احتمالا گاه گاه خرده شیشه های به جامانده از سبد تقدیر ...
از کفش هایم نپرس ...
به زخم های عمیق و دلریش پاهایم نگاه نکن ...
نه! نگاه نکن! می شکند دلت یک وقت ...
نگاه نکن! می شکند دلم را اندوه نگاهت ...
نگاه نکن! بگذار همینطور مغرور و سربلند بمانم ...
نگاه نکن! بگذار غرور این دل حفظ شود ...
نگاه نکن که شک ندارم این چشمها که عادتشان داده ام به تماشا کردن و اشک
نریختن و تاب آوردن و پلک نزدن
به گذر برق غمی از شب چشمان تو
به یکباره خرق عادت می کنند و سیل در سیل طوفان به پا می کنند ...
از کفش هایم نپرس!
به زخم های پایم نگاه نکن!
بگذار ببالم به این جراحات، نازنین!
می دانم
مرهم بر زخم ها نهادن را خوب می دانی ...
اما بر زخمه ها ...
برای زخمه ها مرهمی نیست عزیزترین آفتابگردان دنیا!
ن ی س ت ...
بگذار محفوظ بماند این کارنامه ی سرخ امتحانات سبز ...
از کفش هایم نپرس!
به پاهایم نگاه نکن!
زخم هایم را دست نزن!
این زخم ها گاه به گاه یادگار خود تو .....
درمان این زخم ها
- ببخش اما -
کار تو ... ن ی س ت ...
این زخم ها
یادگار عزیز روزگار پیله دریدن است ...
این زخم ها
نتیجه به پیله راضی نشدن ... به قفس اکتفا نکردن است ...
این زخم ها
زخمه های ساز آرزوی پروانه شدن است ...
این زخم ها
رمز ورود به دیار استقامت است ...
این زخم ها
به امید " رحم "
بر این پاهای به خون و تاول، آغشته، مُهر شده اند ...
به امید رحم پروردگار
پس از این همه داغ و کوفتگی و شکستگی در پیچ و خم غربت این مسیر ...
از کفش هایم نپرس!
به پاهایم نگاه نکن!
زخم هایم را دست نزن!
فقط
اگر می توانی
به قدر وزن دو نقطه
از یکی از " زخم " هایم بردار ...
بارم خیلی سبک تر می شود ...
می توانی؟!
دیدی ؟ نگفتم کار تو نیست عزیزترین عزیزدل دنیا ؟ ...
پس
دیگر نپرس .....
نپرس .....
ادامه مطلب ...
آخرین مرحله ی بازی ...
هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ تنها منوط به اجازه نویسنده می باشد
تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...
حسی در من هست
از آن دست حس های ناب کمیاب
که روشنایش سر به خورشید می ساید و شفافیتش حسادت نسیم را خراش می دهد ...
حسی در من هست
تازه و بی سابقه
و می گوید:
به آخرین مرحله بازی رسیده ایم عزیزترین عزیزدل دنیا ...
می فهمی؟
آخرین مرحله ...
سخت ترین
مرحله ...
نمیدانم آن سوی این احساس شناور چه حادثه ای در تکوین است ...
تنها
به گواهی عطری متمسک می شوم
که سخت فضا را آکنده ساخته از لرزش وقوعی قریب ... سخت لبریز ...
حسی در من هست
به وضوح پرواز یک دسته کبوتر روی ملکوت فیروزه ای ترین گنبدهای کاشی ...
آه! فیروزه ...
نام دیگر دیار تو ...
دلهره ای در من می خزد ... نرم و مرموز ...
دور از ذهن نیست ...
همیشه آخر هر بازی مهیج ترین بخش بازی بوده ... تا دنیا دنیاست هم همین خواهد بود ...
(هرچند این بازی ... برای من ... هرگز ... بازی ... نبود ... سبزترین حقیقت محض بود، می فهمی؟)
دلهره ام بی دلیل نیست ...
این " آخرین ها " همیشه آغشته به دلهره اند ...
راستی
از این روایت
دلتنگ نمی شوی؟ ... نمیدانم ...
دلتنگ می شوم ... نمی دانی ... یا شاید هم ... می دانی و ........
پشت یک اقیانوس دلشوره
دستهایم از همیشه سست ترند ...
لحظه هایم از همیشه کدرتر ...
و امواج
از همیشه گل آلودتر ... از همیشه طوفانی تر ...
دست تنها مانده ام ... دست تنها ...
با آخرین ته مانده های قوت پارو می زنم ...
این آخرین مرحله است ... شجاع باش دختر ... شجاع باش هدی ... شجاع .........
در گوش خودم زمزمه می کنم هزار بار ...
اینجا روی جریان ممتد شاهرگ گردن
کسی بیصدا و بی ادعا جاری ست
که همیشه
پشت تمام حادثه ها
دست اندر کار حمایت توست ...
شجاع باش ... شجاع ...
پ .ن : عزیزترین آفتابگردان دنیا!
حرفی برای تو:
آه نمی کشم ...
نه این که دلم در حصار سوسوی احتضار شعله ای نیمسوز نباشد ...
نه این که به خاکستر دچار نباشد ...
نه این که در این حریق دامنگیر، زخمی داغ و تاول های بی شمار نباشد ... نه!
آه نمی کشم ... مباد دودش چشم های تو را ..............
آه نمی کشم ... مباد شعله اش دستهای تو را ...........
آه نمی کشم ... مباد خاکسترش گیسوان تو را .....
آه نمی کشم ... مباد دنباله اش دنباله ی زندگی تو را .........
نه! نفس می کشم ... عمیق تر از همیشه ... اما آه! نه! آه نمی کشم ...
از آخرین باری که خودم را به خاطر می آورم انگار بزگتر شده ام ...
انگار قوی تر
انگار ... تسلیم تر ...
انگار آماده شده باشم در این مسیر ...
تو چه؟ تو هم آماده ای عزیزترین آفتابگردان دنیا؟
یادت باشد
این
آخرین
سخت سخت سخت ترین
مرحله بازی ست ...
Aim high and you will get there
هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ تنها منوط به اجازه نویسنده می باشد
Do not waste time trying to overcome your weaknesses and failures. Simply raise your consciousness, transcend and free your thoughts from limitation and illusion, and find within the very centre of your being wholeness and completeness. Know the meaning of true freedom and the knowing of that freedom sets you free to do GOD wills and walk in HIS ways.
Cease your struggling and become still.
Cease wallowing in your imperfections and be ye perfect even as GOD is perfect.
Know that you can reach that state of perfection, never accept limitations.
Aim high and you will get there.
It is only your limiting thoughts that hold you back.
22 March 2013
آوارگی ...
هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ تنها منوط به اجازه نویسنده می باشد
تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...
دست خودم نیست ...
افسردگی می آورد ندیدن تو ...
خمودگی و درخودفرورفتگی و پژمردگی می آورد ندیدن تو ...
آه های ناتمام ... بغض های پیاپی ... وجود حاضر و غایب می سازد ... ندیدن ... تو ...
همین که هیچ کس " توان " پر کردن جای خالی " تو " را ندارد ...
همین که هیچ کس به قدر " تو " شبیه باران نیست ...
همین که هیچ کس به جز " تو "
عصای جادویی ستاره نشان در آستین ندارد
برای تبدیل امواج خروشان اشک و اندوه به آسودگی و لبخند ...
که کافی ست اشاره کنی
حتی به ظرافت یک سلام ساده ی گرم
تا حتی اگر به جنون آمیزترین هق هقه های دلشکستگی مبتلا باشم
ناگهان
سرشار از خرده غبار ذرات نورانی تک ستاره طلایی نوک عصای نامریی ات
به شعف آلودترین خنده های بی دغدغه دچار شوم ...
آری! " تو "
اینچنین دیوانه می کنی عزیزترین آفتابگردان دنیا!
همین که خیال دلم
وقتی نباشی
دیگر کنار هیچ کسی جمع نمی شود ...
حواس دلم هم ... همیشه کنار تو پرپر می زند ...
اگر خوب دقت کرده باشی
شاید حوالی شانه هایت
یا روی گرد نقره ای مهتابی نشسته بر انحنای دلشوره آور موهایت
شاپرکی را دیده باشی ... که هرچه کنی نمی رود ...
فراری اش هم نمی توانی بدهی ...
آخر
آن شاپرک
جای دیگری را بلد نیست ...
هوای دیگری را
تحمل نمی کند ... تاب نمی آورد ... جز هوایی که تو تنفس می کنی ...
ندیدنت
تب می آورد ... هذیان ... خوابگردی در بیداری ... گیجی و پریشانی و پریشانحالی ...
آشفتگی ... چیزی شبیه کابوس ... شبیه لکنت ... شبیه ترس ... شبیه دلهره ...
شبیه دل فروریختن های ناگهانی ...
ندیدنت
چیزی ست شبیه دل خونین و لب خندان اجباری ...
شبیه قطره قطره در خود فروریختن ... ذوب شدن ...
نباشی
وزن تمام این واژه ها را با وزن احساس شان جمع بزن و به من اضافه کن ...
می بینی؟
نباشی
خودم روی خودم آوار می شوم ...
خودم در سرزمین " خودم " آواره ...
این چهارشنبه ی بارانی همیشه عزیز ...
هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ تنها منوط به اجازه نویسنده می باشد
تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...
این بار
تنها
سکوت
و دیگر هیچ!
اسم شب: باران!
هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ تنها منوط به اجازه نویسنده می باشد
تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...
باران که می گیرد
زمین به بهشت شبیه تر می شود ...
باور کن این تنها حس من نیست
که این همه افسون زده ی بی اختیار صدای پای باران می شوم هربار ...
باور کن عزیزترین آفتابگردان دنیا!
باران که می گیرد
هوای عاشقی بی پرده موج می زند روی تمام بام های شهر ...
روی آسمانخراش ها و باغچه ها ...
روی قفس ها و آشیانه ها ...
فرقی نمی کند!
نه!
برای باران - که سرچشمه اش رودی در آسمان هاست، در بهشت -
فرقی نمی کند
کاسه های خالی از آن کیست ...
حتی آن کاسه ی کنج ایوان ...
حتی آن کاسه که برعکس روی خاک افتاده و نفس نفس می زند
هم
سهمی می برد؛ حتی به قدر قطره ای ...
حقیقت همین است ...
حقیقت یعنی باران ...
یعنی همین عطر گس سکرآور که به هیچ عطر زمینی شباهت نبرده ...
همین عطر خوب عزیزی که ریه های پنجره ها را قلقلک می دهد برای گشایش ...
برای تنفس ...
باران که می گیرد
تو اینجایی! کنار پیچ و تاب موزون همین پرده های حریر ...
شانه به شانه تمام غزلواره ها و غزلپاره های ناتمام ...
باران که می گیرد
هوای پرواز در سرم پر پر می زند ... شدید ... آن هم بسته به شدت باران ...
عجیب است، نه؟
هرچند باید به این دیوانگی های من عادت کنی کم کم ...
به دیوانگی های پرنده ای که از شوق هوای باران
مصلحت طبیعت بالهایش را
نادیده می گیرد و
بی واهمه خیس شدن ...
خطر وزن باران روی پرهای به هم چسبیده ...
شکست ... سقوط ...
اوج بگیرد در امتداد باران ...
باران که می گیرد
شک ندارم
حتی عنکبوت ها هم به عشق اندیشیده اند
که تارهایشان را آرام و بیصدا جمع می کنند
تا پهنه ی قلمرو پهن ترین برگ های درخت انجیر
ساعتی سایبان شاپرکی باشد
که سخت غریب مانده در همهمه باران ...
می بینی؟
باران که می گیرد
زمین به بهشت شبیه تر می شود ...
باران که می گیرد
در سبد ابرها برای هرکسی هدیه ای هست
به تعداد قطره های باران ...
و برای من : نفسی آسوده از وقوع دیداری ... شاید باز در همین نزدیکی ...
راستی
می خواهم یادت بماند
از این پس
برای من و تو
اسم شب: باران ...