آفتابگردان ترین ....
دلنامه های پراکنده
آفتابگردان ترین ....
دلنامه های پراکندههرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ تنها منوط به اجازه نویسنده می باشد
تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...
به تو که می رسم
" منطق "
عجیب،
غریبی می کند در کوچه پس کوچه های سبز – آبی احساس ...
زیر آوار شفاف دیواره های کمی روشن تر از بلور احساس
قیافه اش اندکی مضحک می شود ...
و از انعکاس کج و معوجش اندکی شرمزده ... اندکی هم پنهان ...
به تو که می رسم
می نشینم پشت پلک های خمار منطق
و تلاش می کنم از این سو ببینمت ... نمی شود!
آه! خوابش برده انگار!
هیسسسسسس!
آرام! (خسته است ... بگذاریم کمی بخوابد، نه؟)
این شوق و ذوق پاورچین دور شدن از کنار رخوت زدگی منطق را
دوست دارم!
همین واقعه ای که فقط به محض وقوع طنین گام های تو
رخ می دهد را می گویم ... داروی خواب آور منطق من!
به تو که می رسم
لبخند
تنها رویداد شکوهمند دنیاست
که بیدار می شود ... آرام ... ذره ذره ... کشدار ... تا ... انتهای بزرگترین پل رنگین کمان ...
راستی گفته ام؟ نه! به گمانم نگفته ام ولی
حضورت هربار
خیلی خدا را به خاطرم می آورد ...
نه این که به کفرم بکشاند ... نه!
همین که هستی و پای تمام خوبی های دنیا در میان است ...
همین که امتداد تمام ستاره های دنباله دار
تمام بادبادک های آسوده خیال کودکی
تمام نفس های عمیق بی دغدغه
به تو می رسد ...
همین که هستی
و بودنت
سپاسگزارترم می کند ... قدرشناس تر ...
همین قدر که
از راه می رسی
و بی وقفه ایمان می آورم
به جای پای نورانی پروردگار خوشه های سیب و گیلاس بر لبه دیوارهای کاهگلی ...
همین قدر که
بودنت
شبیه احساس خوشبختی لحظه های تنفس
زیر آبشاری از عطر بهار نارنج و نم نم باران و نسیم بهاری ست ...
همین قدر که
خدا را در دلم پررنگ می کنی ...
همین قدر!
آری همین قدر کافی ست
تا حضورت را جز به معجزه تعبیر نتوانم نمود ...
و باور کنم
جای هیچ نگرانی نیست !
منطق هم که خفته باشد
خدا هست هنوز ...
پنهان نمی شوی!
هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ تنها منوط به اجازه نویسنده می باشد
تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...
چه می توان کرد؟
پنهان نمی شوی!
هرکار می کنم تا مخفی کرده باشم تو را ... نمی شود!
چه می توان کرد؟
پنهان کردن تو
شبیه پنهان کردن عطر یاس از حواس شاپرک هاست ...
شبیه پنهان کردن طنین آواز الهه سبزینه پوش فروردین
از دانه های گوش به زنگ زیر خاک ...
شبیه پنهان کردن مسیر کندو
از جمع پراکنده زنبورهای آرمیده در شقایق زارهاست ...
چه می توان کرد؟
پنهان نمی شوی!
وقتی
ستاره در ستاره و فانوس در فانوس در نگاهم افتاده ای
و هزار چلچراغ
به مژه هایم آویخته ...
که در ذوق زدن های بی دلیل و بهانه ام
جا خوش کرده ای ... به سادگی!
و هرچه این عقربه های همیشه کسل خواب آلود به لحظه دیدار نزدیک تر می شوند
رسواترم می کنی ...
می خندم ... پنهان نمی شوی!
می خندم ... بی دلیل ...
می خندم و می دانم
هرکه ریسمان این خنده ها را بگیرد و برود ... به تو خواهد رسید ...
می خندم و هزار پروانه در من پیله می درند ...
می خندم و هزار پروانه پل می زنند تا افق ...
می خندم و هزار پروانه موج می زنند در قالب رنگین کمان ...
پنهان نمی شوی!
به هیمن دلیل خنده های بی دلیل ...
به دلیل شور و اشتیاق های بی دلیل!
به دلیل سکوت های بی دلیل ...
حرف زدن های بی دلیل ...
کمی دیوانگی های بی دلیل ...
احساس خوشبختی های بی دلیل ...
و همه وصل به یک دلیل ... دیدن تو ...
پنهان نمی شوی!
دست خودم نیست ...
پس بیا
به " وَ اِن یَکادی " میهمان کرده باشیم
حقارت چشم های شور سایه های ناشناس را ...
هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ تنها منوط به اجازه نویسنده می باشد
تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تإثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...
بی شک باران را با من و تو میانه ای ست ...
که همین که لحظه دیدار ما می رسد
این همه هوای زمین به سرش می زند ...
بی شک تکه ای از آسمان را محض من و تو آفریده اند ...
حداقل به قدر همین سقف ساده ی بسیار نقش بالای سرمان که سهم من و تو می شود، مگر نه عزیزترین عزیزدل دنیا؟
همین قدر که صبح
- یک صبح استثنایی، درست مثل روزهایی که قرار است ببینمت -
چشم بگشاییم و
بی تکرارترین طرح از ابرهای هاشورخورده، ابرهای پف کرده
را تا دوردست ترین خط اثر جامانده از آخرین قطره های سپید قلم موی خداوند
بر صفحه بی نقص لاجوردی
دنبال کنیم ...
همین قدر که عطر باران خیابان را دیوانه می کند ...
همین قدر که هروقت نوبت دیدار می رسد
هوا خوب است ...
رهگذرهای غریبه خوبند ...
حال و احوال لبخند همه به راه ...
همین قدر که صدای خوب تو آذین می بندد شاخه های نازک خیالم را ...
همین قدر که تو هستی ...
روزگار هست ...
زندگی هست ...
خدا هست ... خدا هست ... خدا هست ...
خدایی که قول گرفته ام
هربار که کار آرزوی دیدنت به استجابت می کشد
بین من و تو بنشیند به تماشا ...
و فرشته هایش را هم صدا بزند
که آنقدر روی سرمان پر بزنند و پر بریزند
تا از غبار روی بال هاشان
نوراندود شویم ...
در این میان
کمی هم باران ببارد بد نیست
برای تکمیل روشنای این ضیافت ...
که باران رفیق دیرینه ماست
و با من و تو
میانه ای دارد
دیدنی ...
زیر چتر نگاه تو ...
هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ تنها منوط به اجازه نویسنده می باشد
تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من اموخت ...
زیر چتر نگاه تو که می آیم
باران شروع می شود ...
چشم هایم را می بندم و بی هراس خیس شدن های ناگهانی
تمام جاده های خالی رو به افق را تا ته دنیا یک نفس می دوم ...
یک نفس ... تا ته دنیا ...
زیر چتر نگاه تو که می آیم
تمام دنیا امن می شود و به حرمت شکوه مقدس فصل رویش
انگشت بر لب، علامت سکوت می دهد ...
زیر چتر نگاه تو که می آیم
به فرشته ها سپرده ام
ما بمانیم
و
هزار پولک - ستاره ی ریز نقره ای فراگیر ...
ما بمانیم
و
یک آسمان انعکاس غبار رنگین کمان ...
از همان سلسله رنگین کمان های رویایی که انحنای کمانشان - زنجیروار - به پیچ و خم گیسوان تو شباهت می برد ...
زیر چتر نگاه تو که می آیم
شعرها راه باز می کنند ... کنار می روند از سر راه غزل واره های من ...
زیر چتر نگاه تو که می آیم
آبشار هم ببارد ... می دانم که خیس ... نخواهم شد ...
زیر چتر نگاه تو که می آیم
آفتاب می دمد ... باران می زند ...
و تمام فرشته های عرش ملکوت، گرد ما حلقه می زنند ...
و با شفافیت خیره کننده ی بالهاشان - که نور می تراود و نور- می پوشانندمان از چشم شور به کمین نشسته ی هرچه نامحرم ...
(تو هم این را حس کرده ای نازنین، مگر نه؟ ...)
زیر چتر نگاه تو که می آیم
باران شروع می شود ...
نورباران می شویم ...
حق امتیاز انحصاری لبخند تو ...
هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ تنها منوط به اجازه نویسنده می باشد
تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من اموخت ...
برای خنده های تو
وسوسه نقشه گنج های پنهان در هزار دالان غارهای تو در تو ...
برای خنده های تو
طومار هفت آسمان و هفتصد ریسمان اشتیاق را به هم پیچیدن ...
برای خنده های تو
بیهوا روی خواب شکننده پروانه های باغ، جست زدن ...
برای خنده های تو
هزار دسته کبوتر مست را به یکباره از هره ی بام پردادن ...
برای خنده های تو
بی هراس جاده های مه آلود باران خورده را یک نفس دویدن ...
برای خنده های تو
به دل شب های بی سرانجام شبیخون زدن ...
برای خنده های تو
پررنگ ترین لبخندها را آنقدر کش دادن و کش دادن تا آستانه " مُسری شدن " ...
برای خنده های تو
تمام دلهره ها را پرپر کردن ... تردیدها را خط زدن ...
برای خنده های تو
شوق روی شوق و عشق روی عشق چیدن
و
تا ایوان " ثریا "
نه! تا سقف آسمان رسیدن ...
دست آخر
برای خنده های تو
تمام شاعرانه سازی ها و عاشقانه پردازی ها ی من
و برای دل من
تمام خنده های تو ...
برای دل من
حق امتیاز انحصاری لبخند تو ...
هوای سپیدای عشق
هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ تنها منوط به اجازه نویسنده می باشد
تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...
بعضی روزها هست که هوایی ات می کند ... بعضی شبها هست که هوایی ات می کند ... بعضی خوابها هست که هوایی ات می کند ... بعضی صبح ها هست که هوایی ات می کند ... بعضی غروبها هست ... خیابان ها هست ... بعضی موسیقی ها هست ... بعضی هواها هست که ... بعضی هواها هست که هوایی ات می کند ...
بعضی ...
بگذریم از این بعضی ها و ... بگذریم ...
ساده بگویم : هوایی ات شده ام دیگر ... همین!
حالا خودت بگو با این شاهپرهای نورس دل چه کنم؟ بگو با این هوای پرواز که روی درخشش شکننده ی قندیل ها تاب می خورد، چه کنم؟ ... بگو با دلی که پر درآورده فقط به این امید ... به این باور که تمام جاده های رو به تو را زیر چتر بال های اشتیاق بگیرد ... چه کنم عزیزترین عزیزدل دنیا؟
اصلا همه اینها را هم که جا بگذاریم و بگذریم ... بگو با این " بعضی" ها چه کنم؟ ... با این "بعضی" های بی پایان ...
با این هوایی که هوایی ام کرده ... ناجور!
آخر خودت می دانی که ... زمستان " بهار " ماست عزیزترین آفتابگردان دنیا!
هوای زمستان هوای ماست ... هوایی که همه دلگرمی اش همین زبانه های شعله ور نگاه های ماست ...
درست مثل هوای بامداد بهار ... عصرهای پاییز ... شب های تابستان ...
مثل هوای هر فصلی که اولین نوبرانه اش، طعم خوب " نفس های هماهنگ ماست " ...
اما
زمستان نمی دانم چرا
بیش از هر فصل دیگر
به "عشق" شباهت بُرده این وسط ... به آن اوج خیره کننده ی سپیدای عشق ...
فصل های دیگر را بگذار زمین ...
بماند برای دیگران ...
بگذار هرچه می خواهند در پی کشف عاشق پریشی های پاییز و بهار و تابستان، غارها و معابر تکراری را زیر و رو کنند ...
نه! به پاییز و بهار و تابستان دست نزن ... که نه رویای برگریز پاییز، نه جادوی شکوفه خیز بهار و نه مهتاب بی تاب پشت بام های تابستانی ... به گرد پای شاعرانگی های برفی من هم نخواند رسید ...
و هیچ سرانگشتی به قدر سرانگشتان سرخ و سرمازده ی روزهای بلورین فصل چهارم صبور نیست ... قابل ستایش نیست ... عزیز نیست ...
عاشق ن ی س ت ...
به کسی نگو
اما من ... این آخرین فصل را – که اتفاقا سپیدتر از همه هم هست – کنار گذاشته ام برای خودمان ...
بگذار کسی جز خودم و خودت بو نبرده باشد از این راز رندانه ...
باقی فصل ها برای دیگران ... اسرار جاده های برفی برای ما ...
تنها برای ما ...
من ... تو ... و خدایی که همین نزدیکی قرار است پادرمیانی کند برایمان ...
برای همین است که زمستان ها بیشتر هوایی ات می شوم نازنین!
Let Joy Abound
هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ تنها منوط به اجازه نویسنده می باشد
تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...
Never let life become too serious or too earnest. See the lighter side and have a sense of humour. Let joy abound. When you feel that joy bubbling up in you, let it come out and share it with those around you.
Joy is contagious.
One soul bubbling over with joy can affect everyone else so let it bubble over. When life is real it does not necessarily have to be earnest and heavy.
There is always a light side and funny side to everything if you look for it. When you learn to live fully in the moment without any thought of tomorrow or any regrets of yesterday, your life will indeed be filled with love, joy and harmony.
So simply live in the NOW and radiate that perfect expression of a full and glorious life.
4 January 2013
هنوز هم ... همان ... مثل همیشه ...
هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ تنها منوط به اجازه نویسنده می باشد
تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...
هنوز هم شیرین ترین رویای من همان است ...
که یک روز سرد برفی
تو
به پاشنه در برسی و هنوز دست به کوبه نشده
طنین گام هایت در گوش دل بپیچد و
من
پابرهنه
تمام مخمل سپید برف های حیاط را یک نفس بدوم و ...
به در برسم و ...
چارچوب در
قاب قامت سروآسای تو شود در نگاه پرشور من ...
هنوز هم شیرین ترین رویای من همان است ...
که تو برسی و ...
من برسم و ...
گزگز انگشتان برهنه سرمازده ام گم شود در آسوده خاطرترین نفس های دیدار ...
چه؟؟
کفش؟؟
آن هم وقتی برای این پاها دویدن در برف و آتش فرقی نمی کند
وقتی مقصود
تو باشی ...
وقتی دنیا را با تمام عظمت به چشم برهم زدنی از یاد می برم لحظه های دیدار ...
هنوز هم شیرین ترین رویای من همان است ...
که تو برسی و ...
من برسم و ...
تمام برف های این دیار
آب شود در گرماگرم نگاههای آفتابی مان ...
هنوز هم شیرین ترین رویای من همان است ...
که تو برسی و ...
من برسم و ...
بذر تمام اشک های شوق و هق هق های معصوم انتظارزده را
روی شانه های مردانه تو بکارم ...
هنوز هم شیرین ترین رویای من همان است ...
که تو برسی و ...
من برسم و ...
شکوه تمام کودکانه ترین قهقهه های ساده بی ادعا را به چشم های حیرت زده گنجشککان کز کرده روی سیم های برق هدیه کنم ...
هنوز هم شیرین ترین رویای من همان است ...
که تو برسی و ...
من برسم و ...
نیلوفری ترین گلوبندی باشم
که عاشقانه
به گردن آفتابگردان ترین عضو باغچه آویخته ...
هنوز هم شیرین ترین رویای من همان است ...
که تو برسی و ...
من برسم و ...
سرانگشتان سرخ و یخ بسته ام
رنجیده خاطر از گستاخی و بی پروایی دانه های سپید برف
به نرمی
دنیای آرام برف های نشسته بر امواج گیسوانت را بر هم بریزد ...
هنوز هم شیرین ترین رویای من همان است ... که بود ...
Tap The Source of Universal Power and Use It At All Times
هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ تنها منوط به اجازه نویسنده می باشد
Affirm that what you desire is yours no matter what it is, or how seemingly unattainable it may appear to be humanly, then believe it is yours and expect it to come about. But let Me remind you again, never allow a moment of doubt in to mar this picture which you are holding in your so called imagination, simply accept that imaginations are realities and forces of unseen elements. That you are learning to work with these higher forces in life, that the power of the spirit is yours when you claim it as yours and put it into practice. Day by day let your consciousness expand so you are working from those higher realms all the time and you see demonstrated in your life the seemingly impossible made possible. Tap this source of universal power and use it at all times.
لطفا هرگونه برداشت از مطالب این وبلاگ با ذکر منبع انجام شود.
تمامی دلنوشته های این وبلاگ تقدیم به کسی که همیشگی ترین تأثیر را بر جهان بینی من نهاد ... او که کمک و یاری بی دلیل و بی دریغ را به من آموخت ...
گاه آنچنان از درد دلتنگی به خود می پیچم
که خوب می دانم
حتی قلب خدا هم آتش می گیرد از این همه بی پناهی ...
گاه چنان از وادی رویا به این سوی دنیا ... به واقعیت ... به من
نزدیک می شوی
که انگشتانم در هم مچاله می شوند
مبادا
به اغوای لمس شکننده ترین پیچ و خم دنیا
- گیسوان تو -
ابرهای نازک خیال را به هم بریزند ...
که لب می گزم
مبادا
لب پَر شود تُنگ لبالب بغض ...
گاه چنان دلتنگم
که دیگر قلبم در " من " جا نمی شود ...
آه! راستی قلبم بدجور این روزها متورم و دردناک است ... طبیب من!
کجایی؟
کجا؟ ... که پیدایت نیست ...
که شرمنده ی چشم هایم شده ام
اینقدر که پی تو می گردند در تمام خیابان ها ... تمام شهر ... تمام دنیا ...
آه! آه!
به گناهان نبخشوده قسم! دلتنگم! ...
دلتنگ ...